Μια γυναίκα αφηγείται πώς έχασε τον άντρα και την κόρη της σε τροχαίο, αλλά η ζωή της πήρε μια απρόσμενη τροπή, όταν λίγο αργότερα έμαθε πως περιμένει δίδυμα – αγόρι και κορίτσι.
Το μοιραίο βράδυ που κατέρρευσε ο κόσμος μου
Πέρσι, τέτοια εποχή, έχασα τον άντρα μου και το παιδί μας σε τροχαίο δυστύχημα.
Είχαμε πάει σε έναν γάμο, αλλά η μικρή ήταν ανήσυχη και ο άντρας μου προσφέρθηκε να τη συνοδεύσει στη μητέρα του για να την κοιμίσει και να επιστρέψει. Στη διαδρομή, επάνω σε μια στροφή, ένας μεθυσμένος οδηγός έπεσε πάνω τους. Και οι δύο σκοτώθηκαν ακαριαία.
Εγώ εκείνη τη στιγμή χόρευα με τη νύφη. Το τηλέφωνό μου χτύπησε – ήταν από το νοσοκομείο. Μου είπαν πως ο άντρας μου και η κόρη μου ήταν νεκροί.
Έτρεξα σαν τρελή στο νοσοκομείο, φωνάζοντας τα ονόματά τους. Μου παρέδωσαν στην είσοδο τα ρούχα τους και μπήκα στο νεκροτομείο για να τους αναγνωρίσω. Μόλις λίγες ώρες πριν, γελούσαμε και χειροκροτούσαμε μαζί τους νεόνυμφους. Τώρα, τους παραλάμβανα σε δύο φέρετρα, μαζί με όλα μου τα όνειρα.
Η βουβή περίοδος του πένθους
Τρεις μήνες δεν βγήκα από το σπίτι. Η κηδεία μου μοιάζει θολή, σαν κακό όνειρο. Όπως γύρισα εκείνη την ημέρα, με τα ίδια ρούχα, έμεινα στο πάτωμα τρεις μήνες. Εκεί κοιμόμουν, εκεί ξυπνούσα, εκεί έκλαιγα.
Οι δικοί μου προσπαθούσαν να με πείσουν να πάω σε ψυχολόγο, αλλά τους έδιωχνα με φωνές. Μόνη μου, μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο φωτογραφίες μιας οικογένειας που δεν υπήρχε πια. Αν δεν είχα τον μικρό μου ετεροθαλή αδερφό –μόλις δέκα ετών τότε– ίσως να είχα βάλει τέλος στη ζωή μου.
Η πτώση και η αναπάντεχη γνωριμία
Μετά από τρεις μήνες, άρχισα να πίνω. Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου, δεν με ένοιαζε τίποτα. Όλες μου οι οικονομίες ξοδεύονταν σε ποτό. Κάποια στιγμή, το σπίτι άρχισε να με πνίγει και άρχισα να βγαίνω. Είχα βρει ένα μικρό μπαρ στη γειτονιά, όπου πήγαινα σχεδόν κάθε βράδυ.
Εκεί γνώρισα έναν άντρα. Του είπα την ιστορία μου και εκείνος με άκουγε κάθε φορά χωρίς να με κρίνει. Ήταν παντρεμένος και είχε προβλήματα με τη γυναίκα του. Μιλούσαμε για ώρες – δύο πληγωμένοι άνθρωποι που προσπαθούσαν να ανασάνουν.
Μετά από δύο μήνες, ήρθε σπίτι μου. Ήμουν μεθυσμένη, αλλά το ήθελα – εγώ τον κάλεσα. Δεν το μετανιώνω. Ένα μήνα αργότερα, κρατούσα στα χέρια μου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης.
Η εξαφάνιση και η ελπίδα που γεννήθηκε
Του είπα ότι είμαι έγκυος, όχι για να ζητήσω κάτι, αλλά επειδή πίστευα πως έπρεπε να το ξέρει. Από τότε, εξαφανίστηκε. Δεν απαντούσε στα τηλέφωνα, έκλεισε το Facebook του. Ήξερα πού μένει, αλλά δεν θέλησα να τον ενοχλήσω.
Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, του είμαι ευγνώμων. Εκείνος, χωρίς να το ξέρει, με βοήθησε να σταματήσω το ποτό, να σταθώ ξανά στα πόδια μου, να θελήσω να ζήσω.
Η νέα ζωή που χτυπάει μέσα μου
Ο παλιός μου εργοδότης με προσέλαβε ξανά, δείχνοντας απίστευτη κατανόηση. Και όταν στον υπέρηχο άκουσα δύο καρδιές να χτυπούν, έμεινα άφωνη. Περιμένω δίδυμα – αγόρι και κορίτσι.
Η μητέρα μου είναι πανευτυχής και με στηρίζει σε κάθε βήμα. Ήδη αποφάσισα τα ονόματα: θα τα πω Δημήτρη και Αλίκη, όπως τον άντρα και την κόρη που έχασα.
Όσο για τον πατέρα τους, δεν του κρατώ κακία. Αν κάποτε θελήσει να τα γνωρίσει, τα παιδιά του θα είναι εδώ.
Το μήνυμα της Ισμήνης
Τον ευχαριστώ από την καρδιά μου. Αν δεν ήταν εκείνος, ίσως να μην ζούσα σήμερα. Τώρα έχω τρεις λόγους να παλεύω: τον μικρό μου αδερφό και τα δύο μου μωρά.
Μην τα παρατάτε. Η ζωή μπορεί να αλλάξει μέσα σε δευτερόλεπτα – άλλοτε προς το χειρότερο, άλλοτε προς το καλύτερο.
Ισμήνη
*Η φωτογραφία του άρθρου είναι τυχαία και δεν απεικονίζει τα πραγματικά πρόσωπα.*
Πηγή: singleparent.gr