Αν η θητεία στον στρατό είναι μια συνεχόμενη για μήνες textbook περίπτωση Homme Alone θέματος, όπου ουσιαστικά είσαι μόνος, αλλά πρακτικά είσαι με έναν ολόκληρο λόχο, η σκοπιά είναι πολλά αυτόνομα 2ωρα, όπου ουσιαστικά είσαι πάλι μόνος και πρακτικά ΤΟΣΟ μόνος που μπορείς να ακούσεις και να καταλάβεις όλα σου τα ζωτικά όργανα να λειτουργούν. Είσαι θεομόναχος.
Είσαι εσύ, ο εαυτός σου και συνήθως (αντίθετα στον κανονισμό) ένα iPod ή ένα MP3 Player για να ακούς μουσική ή αθλητικά και να περνά η ώρα. Απλά, υπάρχουν σκοπιές και σκοπιές.
[ad id=”215657″]
Υπάρχουν σκοπιές που βλέπουν στο μετρό «Εθνική Άμυνα» (been there), σκοπιές στην πύλη στρατοπέδων που απλά ανοιγοκλείνεις για να μπαίνουν αξιωματικοί (there, too), τυπικές σκοπιές με φυλάκιο σαν αυτές που βλέπεις σε καμιά σειρά με φαντάρους που απλά συμπεραίνεις ότι δεν υπάρχει πιο βασανιστικός τρόπος για να περάσει η ώρα σου.
Γι’ αυτό θα δικαιολογήσετε αυτό που έκανε αυτός ο φαντάρος….στη συγκεκριμένη σκοπιά…
