Ο Δημήτρης Γιοβανόπουλος πέρασε 25 ημέρες στην εντατική, προσβεβλημένος από κορωνοϊό.
Περιγράφει τη δραματική εμπειρία του
Άκουγε στις τηλεοράσεις για τον θανατηφόρο ιό, για τον «αόρατο εχθρό» που βύθισε στο πένθος τους Ιταλούς… Κάπου κάπου έβλεπε εικόνες από την Κίνα με τον κόσμο να περιμένει στις ουρές για να θερμομετρηθεί πριν μπει στα σούπερ μάρκετ.
Αλλά όλα αυτά ήταν κάπου μακριά, σε μια άλλη χώρα, σε μια άλλη ήπειρο… Κι έπειτα ήρθαν πιο κοντά. Ποτέ όμως δεν σκέφτηκε ότι ο «εχθρός» θα χτυπούσε και τη δική του πόρτα. Έτσι είναι οι άνθρωποι, ίσως από ένστικτο, νομίζουν ότι τα προβλήματα είναι για τους άλλους. Πέρασε νύχτες να σκέφτεται πού μπορεί να είχε κολλήσει τον ιό. «Στο νοσοκομείο», κατέληξε. «Ίσως όταν πήγα να δείξω στον γιατρό κάτι εξετάσεις της γυναίκας μου».
Ο κύριος Δημήτρης Γιοβανόπουλος είναι γουνοποιός από την Καστοριά. Το τελευταίο διάστημα όμως δεν δούλευε και δεν είχε έρθει σε επαφή με κανέναν γουνέμπορο από το εξωτερικό, γι’ αυτό το πώς κόλλησε τον ιό βασάνιζε για μέρες το μυαλό του.
Ο πυρετός δεν έπεφτε. Έπαιρνε αντιπυρετικά κάθε 4 με 5 ώρες και έβηχε ασταμάτητα. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Από το νοσοκομείο της Καστοριάς βρέθηκε στο νοσοκομείο της Κοζάνης.Ένιωθε σαν παρατηρητής σε όσα του συνέβαιναν. Όταν ο γιατρός τού είπε ότι είναι θετικός στον κορωνοϊό δεν το πίστεψε… ήταν σαν να συνέβαινε σε κάποιον άλλον. Νοσηλεύτηκε στον θάλαμο απομόνωσης και από την Κοζάνη μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στη Θεσσαλονίκη. Οι εικόνες είναι μπερδεμένες στο μυαλό του. Θυμάται τον γιατρό στη Θεσσαλονίκη να του λέει ότι πρέπει να μπει στη ΜΕΘ και κάπου εκεί οι μνήμες σταματούν.
«Πήρα τηλέφωνο τη γυναίκα μου να της πω ότι θα μπω στην εντατική» λέει ο κύριος Δημήτρης. «Πώς αντέδρασε;» τον ρωτάω αλλά δεν ξέρει να μου απαντήσει. «Δεν θυμάμαι» μου λέει, «δεν θυμάμαι τι μου είπε».
Μετά, θυμάται τον εαυτό του να κλαίει χωρίς να ξέρει γιατί. Απλά ένιωθε τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό του. «Έκλαιγα. Ένας γιατρός μου κρατούσε το χέρι και μου μιλούσε. Δεν θυμάμαι τι μου έλεγε. Είχαν περάσει 25 ημέρες. Ήμουν 25 μέρες στην εντατική! Έπαθα σοκ! Δεν κατάλαβα πώς πέρασαν… Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι που έβλεπα τη νύχτα. Καλά όνειρα, όμορφα όνειρα, όχι εφιάλτες. Έβλεπα ότι έπαιζα ποδόσφαιρο και σούταρα, όπως όταν ήμουν νέος. Μετά, είδα ότι γύρισα στην Αυστραλία, στην Αυστραλία γεννήθηκα! Έχω συγγενείς εκεί, έχω θείους. Μετά είδα ότι πήγα στην Αμερική! Στον ύπνο μου όλα αυτά».
Όταν βγήκε από την εντατική, κάποιος «κάρφωσε» στους γιατρούς ότι είχε γενέθλια. Το μυαλό του πηγαίνει στην αδερφή του. Έτσι μια μέρα γιατροί και νοσηλευτές ήρθαν στο δωμάτιό του με ένα κομμάτι τούρτα και ένα κεράκι! «Ωραία πρωτοβουλία αυτή» μου λέει σαν να μονολογεί, σαν να κάνει flash back στη στιγμή. «Δεν ξέρω ποιοι είναι. Ούτε τα μάτια τους δεν έβλεπα.
Μόνο τη φωνή τους άκουγα και τα ονόματά τους. Όταν όλα τελειώσουν θα επιστρέψω στο ΑΧΕΠΑ, στην Α΄ Παθολογική. Θέλω να τους γνωρίσω και να τους κεράσω για όσα έκαναν για μένα. Βοήθησε και ο οργανισμός μου που ήταν δυνατός, αλλά κι αυτοί έκαναν τα πάντα. Πήγα και ήρθα! Αναστήθηκα! Σαν να έγινε θαύμα. Αλλά ποτέ από το μυαλό μου δεν πέρασε το κακό. Πάντα ήξερα ότι θα τα καταφέρω!»
Όταν πήρε εξιτήριο, γιατροί και νοσηλευτές τον χειροκροτούσαν στον διάδρομο συγκινημένοι. Τα είχε καταφέρει! Θα επέστρεφε στο σπίτι του νικητής!
«Τι σας έλειψε πιο πολύ όσο ήσασταν στο νοσοκομείο; Ποιο ήταν το πρώτο πράμα που θέλατε να κάνετε μόλις γυρίσετε στο σπίτι;» Ο Δημήτρης μού απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη και ομολογώ πως την απάντηση που πήρα δεν την περίμενα. «Να κάνω μπάνιο! 35 ημέρες δεν είχα πλυθεί! Ήθελα μόλις μπω στο σπίτι να κάνω μπάνιο!»
Ανέβηκε 20 σκαλιά, όταν το ασθενοφόρο τον άφησε πίσω στο σπίτι του. «Λαχάνιασα», λέει. Αλλά όσο περνούν οι μέρες, είναι όλο και καλύτερα.
Τώρα είναι σε καραντίνα στο σπίτι του στην Καστοριά με τη γυναίκα του και την 22χρονη κόρη του που είναι φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων. Είναι και οι δύο περήφανες για εκείνον.
«Άλλαξα σαν άνθρωπος», συνειδητοποιεί. «Δυνάμωσε η πίστη μου, αναθεώρησα. Σκεφτόμουν πολύ τη δουλειά, αγχωνόμουν για τα χρήματα… Τώρα πια όχι. Από εδώ και πέρα θα προσέχω και τον εαυτό μου», λέει, «γιατί πριν δεν τον πρόσεχα…»
Ο Δημήτρης θέλησε να μοιραστεί την εμπειρία του για να μην επαναπαυτεί κανείς. Για να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι τα προβλήματα δεν είναι για τους άλλους. Να αρχίσουμε κι εμείς να προσέχουμε τους εαυτούς μας λίγο περισσότερο… Και τώρα, που η ζωή θα επιστρέψει σιγά-σιγά στην κανονικότητά της, να τηρούμε τις οδηγίες των ειδικών και να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο.