Δεν έχω ζηλέψει ποτέ μου κανέναν. Ούτε για την εμφάνισή του, ούτε τα πλούτη του, ούτε για το αυτοκίνητό του, ούτε για την ευτυχισμένη του ζωή. Δεν έχω ζηλέψει κανέναν για τίποτα απολύτως.
Δεν έχω ζηλέψει ποτέ μου κανέναν. Διότι και τα υλικά αγαθά τα έχεις για μία ημέρα και την άλλη μπορεί να χαθούν. Μπορεί να είσαι καλά τη μία ημέρα και την επόμενη να σταματήσεις, μπορεί να έχεις πολλά και πλέον οι εποχές να είναι σα να μην έχεις τίποτα. Διότι όπως έλεγε και ο Σόλων στον Κροίσο: «μηδένα προ του τέλους μακάριζε’».
Δεν έχω ζηλέψει ποτέ μου κανέναν. Διότι αυτό θα με απορροφούσε από τον ύψιστο σκοπό μου που έχω σε αυτή τη ζωή; να ανακαλύψω το δικό μου χάρισμα και να γίνομαι μέρα με τη μέρα ένας καλύτερος άνθρωπος.
Δεν έχω ζηλέψει ποτέ μου κανέναν. Διότι δε βλέπω τους άλλους ανθρώπους ανταγωνιστικά, αλλά ως συνοδοιπόρους απέναντι σε αυτό το δύσβατο αλλά και τόσο όμορφο μονοπάτι της ζωής και της γνώσης. Κάποιος άλλος θα με συμπληρώνει εκεί που εγώ έχω έλλειμμα και κάπου αλλού κι εγώ θα συμπληρώνω το έλλειμμα κάποιου. Όλοι υπάρχουμε για να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.
Δεν έχω ζηλέψει ποτέ μου κανέναν. Διότι όπως εγώ μπορώ να ζηλέψω κάποιον για ένα ταλέντο μου, έτσι θα μπορούσε να ζηλέψει και κάποιος άλλος εμένα για ένα μου ταλέντο ή ικανότητα.
Δεν έχω ζηλέψει ποτέ μου κανέναν. Διότι τους βλέπω όλους ως ανθρώπους με διαφορετικές οντότητες οι οποίοι έχουν μία κοινή μοίρα που δεν κάνει κανένα διαχωρισμό⋅ το θάνατο. Και μπροστά σε αυτή την ισότητα, όλα τα άλλα μου φαίνονται μικρά.
Δεν έχω ζηλέψει ποτέ μου κανέναν, διότι θέλω να χαίρομαι με εκείνους που έχουν ικανότητες και μπορούν να πετύχουν διάφορα πράγματα στη ζωή μου.
Δεν έχω ζηλέψει ποτέ μου κανέναν. Διότι η αξία μου είναι εσωτερική και όχι συγκριτική.