Τσουχτερά πρόστιμα επιβάλλονται μέσω της δικαιοσύνης σε όσους κάνουν αυθαίρετη κατάληψη και χρήση τμημάτων του αιγιαλού, είτε πρόκειται για φυσικά πρόσωπα (ιδιώτες) είτε για επιχειρήσεις (μονάδες ξενοδοχειακές, εκμετάλλευσης θαλάσσιων σπορ, κ.λπ.).
Οι «καμπάνες» αφορούν την κατάληψη επιπλέον χώρων από εκείνους που έχουν συμφωνηθεί για να τοποθετηθούν τραπεζοκαθίσματα, ξαπλώστρες, ομπρέλες κ.λπ., αυθαίρετες επεκτάσεις ξενοδοχείων σε τμήματα παραλιών που δεν τους ανήκουν, κατασκευή προβλήτας και θαλασσίων εξεδρών, τοποθέτηση μόνιμης κατασκευής μεγαλύτερης από την επιτρεπόμενη για καντίνες, κλπ.
Στη Χαλκιδική επικυρώθηκε πρόστιμο 155.000 ευρώ σε ξενοδοχειακή μονάδα για αυθαίρετη χρήση 1.280 τ.μ. του αιγιαλού, όπου φτιάχτηκε μάλιστα και τοιχίο (με πέτρες, τσιμέντο και επενδυμένο με βλάστηση), ώστε να εμποδίζει την πρόσβαση μη πελατών στον κοινόχρηστο χώρο.
Οι δικαστικές αποφάσεις επικυρώνουν την επιβολή προστίμων, αξιοποιώντας ακόμα και τις διατάξεις περί αδικαιολόγητου πλουτισμού ή ξεπερνώντας ακόμα και τις μισθωτικές συμβάσεις που έχουν συναφθεί με τους κατά τόπους δήμους, αλλά και εξαντλώντας την αυστηρότητα, όταν διαπιστώνουν ότι οι σταθερές κατασκευές (κτίσματα, παραπήγματα, τοιχία, περιφράξεις κ.λπ.) αλλοιώνουν το περιβάλλον και τον κοινόχρηστο προορισμό της παραλίας και του αιγιαλού.
Η παγιωμένη πλέον νομολογία του Αρείου Πάγου σε θέματα αυθαίρετης κατάληψης αιγιαλού και άλλων παραλιακών ζωνών καταδεικνύει, όμως, έμμεσα και την απίστευτη αδράνεια και αβελτηρία του Ελληνικού Δημοσίου να προχωρήσει σε είσπραξη τεράστιου ύψους προστίμων που θα μπορούσε να επιβάλει σε χιλιάδες αυθαίρετους καταληψίες τμημάτων σε παραλίες όλης της χώρας, καθώς οι σχετικές κατασκευές, (από απλές κατοικίες μέχρι πολυτελείς βίλες) θα έπρεπε κατά τον νόμο να επιβαρύνουν τους ιδιοκτήτες τους με «τσουχτερά» πρόστιμα.
Μάλιστα, παρά τις κατά καιρούς υποδείξεις από αρμόδιους φορείς και παράγοντες για τη δυνατότητα της πολιτείας να αντλήσει και με το «γράμμα του νόμου» μεγάλα έσοδα απολύτως απαραίτητα σε περίοδο οξείας οικονομικής κρίσης, επιβαρύνοντας τους μεγαλύτερους (και κατά τεκμήριο ισχυρότερους οικονομικά) αυθαίρετους καταληψίες κοινόχρηστων εκτάσεων, το επίσημο κράτος «κωφεύει»…
Οι αλλεπάλληλες δικαστικές αποφάσεις αφορούν συνήθως αρκετά παλιότερα πρόστιμα, που οι διαδικασίες επιβολής τους ξεκινούν από την περασμένη δεκαετία (ή ακόμα και από τα τέλη της δεκαετίας του ΄90), αλλά τα οποία τώρα καθίστανται αμετάκλητα (με την παροιμιώδη ταχύτητα απονομής δικαιοσύνης στη χώρα μας), για διάφορες, κυρίως τουριστικές περιοχές της χώρας (Μύκονο, Κέρκυρα, Ρόδο, Χαλκιδική, Κρήτη κ.λπ.), με την απόρριψη των σχετικών ενδίκων μέσων κατά των πρωτοκόλλων επιβολής προστίμου ή με τον εξορθολογισμό του ύψους τους, «κατά την κρίση δικαίου ανδρός» -όπως επισημαίνεται στις αποφάσεις- και με γνώμονα τις αρχές της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών.
Στη σχετική νομολογία εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη ότι τον τελευταίο λόγο έχει σε όλες τις περιπτώσεις το Ελληνικό Δημόσιο, ασχέτως αν έχει παραχωρηθεί η εκμετάλλευση της επίμαχης έκτασης σε δήμο, καθώς και ότι δεν είναι ανεκτές οι απολύτως σταθερές κατασκευές (π.χ. καντίνες που δεν μπορούν να μετακινηθούν στη λήξη της περιόδου, όπως μπορούν οι τροχήλατες ή οι λυόμενες), γιατί οδηγούν σε αλλοίωση του περιβάλλοντος.
[sc name=”Facebook Like” ]
Πηγή: halkidikifocus.gr