Η Αθήνα, όπως ήταν πριν 60 χρόνια περίπου, μοιάζει σχεδόν απίστευτη αν τη συγκρίνουμε με τη σημερινή. Χωρίς μποτιλιάρισμα, χωρίς άγχος και χωρίς την απειλή του νέφους, η πόλη ζούσε σε έναν πιο αργό και ανθρώπινο ρυθμό.
Μια πόλη χωρίς νέφος και φόβο
Η Αθήνα εκείνης της εποχής δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό της πρόσωπο. Ο αέρας ήταν καθαρός, χωρίς καυσαέρια, και οι άνθρωποι ένιωθαν ασφαλείς να κυκλοφορούν ακόμα και τη νύχτα. Δεν ήταν ασυνήθιστο να βλέπεις οικογένειες να περπατούν στην Ομόνοια μετά τη δύση του ήλιου, να πίνουν έναν καφέ στην πλατεία ή να απολαμβάνουν έναν περίπατο στο κέντρο χωρίς τον φόβο της εγκληματικότητας.
Η φύση ακόμα ζούσε μέσα στην πόλη
Ο Υμηττός δεν είχε γεμίσει ακόμα με οικοδομές. Εκεί που σήμερα υψώνονται πολυκατοικίες, τότε υπήρχαν χωράφια, κήποι και μποστάνια. Παιδιά έπαιζαν σε χωμάτινα σοκάκια, ανέβαιναν σε δέντρα, και έτρωγαν φρούτα κατευθείαν από τα κλαδιά. Οι ήχοι της πόλης ήταν διαφορετικοί – όχι κορναρίσματα και μηχανές, αλλά γέλια, κουδούνια από ποδήλατα και φωνές από γειτονιές που ήταν πραγματικά «γειτονιές».
Η καθημερινότητα ήταν πιο απλή και ανθρώπινη
Ο ρυθμός της ζωής ήταν πιο ήρεμος. Κανείς δεν βιαζόταν, ούτε έμοιαζε να ζει μονίμως μέσα σε πίεση. Οι άνθρωποι γνώριζαν τους γείτονές τους, άφηναν τα παιδιά τους να παίζουν στον δρόμο, και το σουβλάκι κόστιζε μόλις 2 δραχμές. Όλα έμοιαζαν πιο απλά, πιο ειλικρινά, πιο «ανθρώπινα».
Μια γλυκιά νοσταλγία για όσους πρόλαβαν
«Τυχεροί όσοι έζησαν αυτές τις σπάνιες εποχές», λένε όσοι θυμούνται την Αθήνα των παιδικών τους χρόνων. Για κάποιους, αυτές οι μνήμες είναι ένα καταφύγιο. Μια υπενθύμιση ότι η πόλη κάποτε λειτουργούσε πιο ζεστά, πιο αυθεντικά, χωρίς την ψυχρότητα και την πίεση του σήμερα.
Ίσως αυτός ο αναστεναγμός της νοσταλγίας να κρύβει και μια ελπίδα – ότι μπορούμε κάποτε, έστω και λίγο, να ξαναφέρουμε στην καθημερινότητά μας λίγη από εκείνη την παλιά Αθήνα.