Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς του 1993 όταν η κοινή γνώμη συγκλονιζόταν από ένα αδιανόητο για τότε έγκλημα.
Ο Μανώλης Δουρής συνελήφθη για τον βιασμό και τη δολοφονία του 6χρονου γιου του Νίκου.
Η Ελλάδα παγώνει και παράλληλα οργίζεται. Ο Δουρής οδηγείται στις φυλακές. Στις 24 Φεβρουαρίου του 1996, σχεδόν δυο χρόνια μετά τη δολοφονία του γιου του, ο Μανώλης Δουρής έδωσε τέλος στη ζωή του μέσα στο κελί, στις φυλακές της Τρίπολης.
Σχεδόν 30χρόνια μετά και κάποια ερωτήματα μένουν αναπάντητα. Γιατί αυτοκτόνησε; Από τύψεις για το έγκλημα που κατηγορήθηκε ότι έκανε; Δεν άντεξε το λιντσάρισμα των συγκρατουμένων του; Ή μήπως δεν άντεξε την τιμωρία για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε;
Τα ερωτήματα αυτά προκύπτουν και από τη στάση της οικογένειάς του που μέχρι και σήμερα μένει αποκομμένη από την κοινωνία και με το στίγμα του φονιά Δουρή. Τα παιδιά του αρνούνται να συνομιλήσουν με δημοσιογράφους καθώς φαίνεται να πιστεύουν ότι ο πατέρας τους φορτώθηκε ένα έγκλημα που δεν έκανε ποτέ.
Πώς έγινε το έγκλημα
Το έγκλημα της Ερμιόνης στις 31 Δεκεμβρίου του 1993 ήρθε να συνταράξει το Πανελλήνιο. Ο 6χρονος Νίκος, γιος του Μανώλη και της Γεωργίας Δουρή βρέθηκε νεκρός αφού πρώτα είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά. Εκείνο το βράδυ της παραμονής Πρωτοχρονιάς, ο εξάχρονος Νίκος εξαφανίστηκε από την γειτονιά που έπαιζε, κάνοντας τους γονείς και τα έξι αδέλφια του να ανησυχήσουν.
Η οικογένεια Δουρή κάλεσε την αστυνομία για να δηλώσει την εξαφάνιση του παιδιού τους. Η κινητοποίηση των Αρχών ήταν άμεση, καθώς και από όλη την τοπική κοινωνία της Ερμιόνης, που «χτένιζαν» την περιοχή για να εντοπίσουν τον μικρό Νίκο. Τελικά ο πατέρας του Μανώλης, μαζί με έναν γιο του βρήκαν νεκρό τον εξάχρονο.
Ο Μανώλης Δουρής έβγαινε στα κανάλια ζητώντας να βρεθεί ο δολοφόνος του παιδιού του για να μπορέσει να πάρει εκδίκηση, κάνοντας όλη την ελληνική κοινωνία να υποφέρει για τον πόνο του πατέρα.
Το Πανελλήνιο παρακολουθούσε συγκλονισμένο την πορεία της έρευνας και λίγο αργότερα σοκάρεται με την μεγάλη ανατροπή.
Η Αστυνομία συλλαμβάνει τον πατέρα, ο οποίος ομολογεί το έγκλημα. Οι αντιφάσεις που υπέπεσε στην κατάθεσή του και το γεγονός ότι βρήκε το πτώμα του παιδιού του σε ένα μέρος, το οποίο θα έψαχνε μόνο κάποιος που γνώριζε, έκανε τους αστυνομικούς να τον υποψιαστούν.
Στην ανάκριση ο Μανώλης Δουρής προσπαθεί να δικαιολογηθεί: «Με κυριεύει μια σπάνια ασθένεια, με μεταμορφώνει. Με έπιαναν κρίσεις και δεν έβλεπα μπροστά μου. Ο καθένας στη θέση μου το ίδιο μπορεί να έκανε». Η κοινή γνώμη τότε απαιτεί την παραδειγματική τιμωρία του.
Λίγες ημέρες μετά την κηδεία του Νίκου, ο πατέρας του αρνείται όσα είπε στην πρώτη κατάθεση και δηλώνει αθώος. «Αν το έκανα εγώ να τιμωρηθώ», μονολογούσε ενώ στη συνέχεια απευθυνόμενος στη σύζυγό του, είπε: «Θα είσαι ελεύθερη να ζήσεις τη ζωή σου, όπως εσύ το ζήτησες μαζί με τον εραστή σου, με τον οποίο σκοτώσατε το Νίκο». Παρά τις νέες δηλώσεις του όμως, ο Δουρής κρίνεται προφυλακιστέος μετά από κοινή απόφαση εισαγγελέα και ανακριτή.
Ο Μανώλης Δουρής και το σύνδρομο της Κύπρου
Ο Μανώλης Δουρής ήταν ένας άνθρωπος για τον οποίο ακούγονταν πολλά αλλά είχε και πολλά ψυχολογικά προβλήματα τα οποία είχαν ξεκινήσει από νεαρή ηλικία. Όταν πολέμησε στην Κύπρο την περίοδο της τουρκικής εισβολής τα προβλήματα αυτά επιδεινώθηκαν και ο Δουρής έγινε ένα «αγρίμι». Είδε πολλές σφαγές και πολλές φορές νοσηλεύτηκε σε νοσοκομεία. Είχε αποκτήσει το «σύνδρομο της Κύπρου», όπως αποφάνθηκαν οι γιατροί. Μετά τον πόλεμο, παντρεύεται, κάνει επτά παιδιά και ζει με την οικογένεια του στην Ερμιόνη.
Τα όσα ακούγονταν στην μικρή τοπική κοινωνία, άρχισαν να απασχολούν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία προπαραμονές πρωτοχρονιάς του 1994. Ο 6χρονος γιος της οικογένειας, Νικόλας, βγήκε να παίξει στο χωριό αλλά δεν επέστρεψε ποτέ στο σπίτι του.
Ο ίδιος κατηγόρησε τη γυναίκα του και εμφανιζόταν αβέβαιος για το αν είχε διαπράξει ή όχι το έγκλημα αν και στην αρχή είχε ομολογήσει.
Ο Δουρής κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 1 έτους για ασέλγεια, κάθειρξης 20 ετών για βιασμό και ισόβιας κάθειρξης για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Η απόφαση του δικαστηρίου ικανοποίησε το κοινό αίσθημα περί δικαιοσύνης.
Οι αμφιβολίες για την ενοχή του
Ο γιος του Μανώλη Δουρή, Δημήτρης, σε παλαιότερη συνέντευξη του είχε εκφράσει την πεποίθηση πως ο πατέρα του δεν ήταν υπεύθυνος για το φρικτό έγκλημα. «Φόρτωσαν το βιασμό και τη δολοφονία στον πατέρα μου», είπε και φωτογράφισε έναν συγχωριανό του, ο οποίος βρίσκεται εν ζωή, όπως διευκρίνισε, ως δράστη: «άλλος άνθρωπος από το χωριό που είχε ασελγήσει σε πάρα πολλά παιδάκια. Αλλά εκείνος είχε χρήματα και τον κάλυπταν… Εκείνη την ημέρα ήμουν μαζί με τον πατέρα μου στη δουλειά από το πρωί. Γυρίσαμε και μας είπαν πως είχε χαθεί το παιδί».
Αλλά και η μητέρα του παιδιού και σύζυγος του Μανώλη Δουρή, Γεωργία, σε παλαιότερη συνέντευξη της, είχε υποστηρίξει την αθωότητά του: «Ο Μανώλης για μένα και για τα παιδιά μου είναι αθώος. Δύο αθώες ψυχές βρίσκονται στο χώμα και οι ένοχοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ο άνδρας μου οδηγήθηκε στη φυλακή, όπου τον “αυτοκτόνησαν”, καθώς η υπόθεση έπρεπε να κλείσει. Ο Μανώλης ήταν το τέλειο θύμα που μπορούσε να παρουσιαστεί σαν δολοφόνος. Ήταν φτωχός, μεροκαματιάρης και αγράμματος» (…) «Εκείνη την ημέρα ο άνδρας μου βρισκόταν στο σπίτι. Ο Νικολάκης βγήκε να παίξει και χάθηκε. Έπειτα από ώρες τον βρήκαμε σε αυτή την κατάσταση. Η αστυνομία έψαξε, βρήκε τους ενόχους, αλλά επειδή ήταν άνθρωποι ευυπόληπτοι και δεν μπορούσαν να τους ακουμπήσουν, φοβούμενοι ένα μεγάλο σκάνδαλο, τα έριξαν στον άνδρα μου».
Εν τω μεταξύ, ο συνήγορός του υποστήριζε με βεβαιότητα πως ο πελάτης του ήταν αθώος. Μάλιστα και ο ιατροδικαστής είπε πως οι τρίχες που βρέθηκαν στο άψυχο σώμα του εξάχρονου δεν άνηκαν στον πατέρα του.
«Από την έκθεση πραγματογνωμοσύνης των εγκληματολογικών εργαστηρίων μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω η ταυτότητα του δολοφόνου του παιδιού. Μπορεί άλλος να είναι ο βιαστής κι άλλος ο δολοφόνος» είχε υποστηρίξει ο καθηγητής εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης που είχε ερευνήσει το θέμα. Το δικαστήριο πάντως έκρινε τον Δουρή ένοχο για όλες τις κατηγορίες.
Άλλαξε μέσα σε δύο χρόνια τέσσερα σωφρονιστικά ιδρύματα καθώς έπεσε θύμα του «νόμου της φυλακής». Ξυλοκοπήθηκε και βιάστηκε αλλεπάλληλες φορές μέχρι που στις 24 Φεβρουαρίου του 1996 βρέθηκε από τους φύλακες κρεμασμένος με καλώδιο τηλεόρασης μέσα στο κελί του.