Ντρέπομαι που το λέω αγαπητέ αναγνώστη όμως χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 3 χρόνια από την άγια νύχτα της δημιουργίας του, μέχρι να ανακαλύψω το Pillowfights.gr το οποίο έμελλε να αλλάξει τη ζωή μου για πάντα…
Χθες έπεσε στα χέρια μου το αριστουργηματικό άρθρο με τίτλο: «Το αφεντικό μου πηδούσε υπέροχα» και ακόμα δεν έχω συνέλθει απ’ τη συγκίνηση. Η συγγραφέας του πονήματος μοιράστηκε με το κοινό την παράφορη επιθυμία της να γευτεί το καπιταλιστικό καμουτσίκι του αφεντικού της, για να νικήσει το σύστημα εκ των έσω…
Προσοχή! Παρακαλείστε όπως απομακρύνετε τα γυναικόπαιδα απ’ την οθόνη. Αρχίζει η αφήγηση:
«Πάντα είχα μια αδυναμία στους μεγαλύτερους άντρες, αλλά πρώτη φορά με κάβλ@νε το αφεντικό μου. Στην αρχή νόμιζα ότι είναι μια φάση που θα περάσει. Τον παρατηρούσα στη δουλειά και τα βράδια που γυρνούσα σπίτι μου τελείωνα για εκείνον. Έμπαινα για μπάνιο κι έχ@να με το τηλέφωνο». Είναι αυτό που λέμε «έπαιρνα δουλειά για το σπίτι»…
Κανονικά έπρεπε να τον πάει στην επιθεώρηση εργασίας τον αγροίκο. Δεν φτάνει που την είχε 10 ώρες στο γραφείο, την απασχολούσε και ένα τρίωρο στο σπίτι που θα μπορούσε να ξεκουράζεται. Αντί να βλέπει «Μπρούσκο» την έβγαζε στο τηλέφωνο…
Σταθείτε όμως γιατί τώρα αρχίζει το καλό. Το κεφάλαιο άρχισε να εξετάζει σοβαρά τα αιτήματα της εργατιάς: «Πήγαινα να του παραδώσω φακέλους και το χέρι του έμενε λίγο παραπάνω πάνω στο δικό μου, δυο τρεις φορές άγγιζε τη μέση μου στιγμιαία την ώρα που περνούσε από κοντά μου. Δεν παίζει να μην ήταν αμφίδρομο όλο αυτό, το ‘νιωθα γαμώτο». Όλοι ελπίζουμε να μην ήταν 100% αμφίδρομο…
Γιατί η εικόνα του αφεντικού να γυρίζει σπίτι και να παίζει και αυτός με το τηλέφωνο, χαλάει ελαφρώς το ρομαντισμό του αφηγήματος. Ο οποίος είναι διάχυτος στην ατμόσφαιρα:
«Ένα απόγευμα έκατσα επίτηδες παραπάνω στο γραφείο, ως το κλείσιμο. Είχα πράγματα να κάνω, αλλά αδυνατούσα να συγκεντρωθώ». Τα τεμπελόσκυλα στο δημόσιο, αδυνατούν να συγκεντρωθούν επειδή παίζουν πασιέντζα και μπιρίμπα. Στον ιδιωτικό τομέα αντίθετα κάνουν πιο παραγωγικές σκέψεις:
«Με φανταζόμουν γονατισμένη κάτω απ’ το γραφείο του, να τον βάζω ολόκληρο στο στόμα μου κι αυτός να προσπαθεί να συνεχίσει τη δουλειά του». Εκεί μας καταντήσαν οι αλήτες…
Ούτε να κάνεις ένα διάλειμμα για μια πεολειχία δεν μπορείς. Με την ψυχή στο στόμα (κυριολεκτικά) πρέπει να συνεχίσεις τη δουλειά για να μπορείς στο τέλος του μήνα να πληρώνεις την εργατιά για να σε φαντασιώνεται τα βράδια και να έρχεται τα μεσημέρια να φέρνει την ανάπτυξη στον καβάλο σου…
Συγγνώμη για τη διακοπή. Σας έκοψα πάνω στο καλύτερο: «“Πάρε με στο γραφείο” του λέω και με σήκωσε βιαστικά απ’ την καρέκλα. Τα χέρια μου ψάχνουν άτσαλα το φερμουάρ του παντελονιού του κι αυτός μου έχει ήδη σηκώσει τη φούστα. Κάνει στην άκρη το εσώρουχό μου και μπαίνει μέσα μου γρήγορα την ώρα που σφίγγω τα πόδια μου γύρω του. Μπαινοβγαίνει μέσα μου άγρια, χαοτικά, όπως ακριβώς το θέλω. Μετά από λίγη ώρα δε μου αρκεί, θέλω να εκτονωθεί πάνω μου». Ευτυχώς που χρησιμοποίησε το πιο λόγιο «θέλω να εκτονωθεί πάνω μου» γιατί αν έλεγε «θέλω να με χ@σει» μπορεί και να ‘χαμε σοκαριστεί. Δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοιες εκφράσεις σε όλο το προηγούμενο Άρλεκιν…
Ευτυχώς, η παρένθεση των εκφράσεων «Χρήστος Ζαμπούνης» έκλεισε σύντομα: «“Μόνο τόσο μπορείς;” ρωτάω και με πιάνει απ’ το λαιμό. Με σφίγγει, τα πόδια μου τρέμουν από κ@βλα, δεν μπορώ να με ελέγξω. Τον σπρώχνω πιο μέσα και τελειώνω δυνατά την ώρα που με χ#νει». Για όσους δεν καταλάβατε εννοεί «την ώρα που εκτονώνεται μέσα μου»…
Δυστυχώς αγαπητέ αναγνώστη εκτός από το αφεντικό τελείωσε και η αφήγηση. Τόσο όμορφα και γλυκά, όπως ξεκίνησε:
«Για τους επόμενους μήνες με έπαιρνε στο γραφείο του, στο δικό μου, στις τουαλέτες, στο ασανσέρ, ακόμα και στο πάρκινγκ της εταιρείας». Θα μπορεί τουλάχιστον η κοπέλα να γράψει στο βιογραφικό της, ότι κέρδισε το ΜΕΤΡΟ. Η γραμμή 2 Ανθούπολη-Ελληνικό κάνει 3 στάσεις λιγότερες από εκείνη…
