Η ιστορία της Τζούλιαν Κόπκε μοιάζει απίστευτη· μια νεαρή κοπέλα έπεσε από τα 10.000 πόδια δεμένη στο κάθισμα του αεροπλάνου και κατάφερε να επιβιώσει στην καρδιά του Αμαζονίου, παραμονή Χριστουγέννων.
Το παιχνίδι της μοίρας τον Δεκέμβριο του 1971
Τον Δεκέμβριο του 1971 η Τζούλιαν ετοιμαζόταν να περάσει τις χριστουγεννιάτικες διακοπές στην Πουκάλπα μαζί με τους γονείς της. Η μητέρα της ήθελε να φύγουν νωρίτερα, όμως η κόρη της την παρακάλεσε να παραστούν πρώτα στη σχολική γιορτή. Έτσι, η οικογένεια ταξίδεψε τελικά την παραμονή των Χριστουγέννων, στις 24 Δεκεμβρίου.
Το αεροδρόμιο ήταν γεμάτο κόσμο. Πολλές πτήσεις είχαν ακυρωθεί λόγω κακοκαιρίας και οι επιβάτες συνωστίζονταν για νέα εισιτήρια. Η Τζούλιαν κάθισε δίπλα στο παράθυρο· στο μεσαίο κάθισμα ήταν η μητέρα της και δίπλα τους ένας ανήσυχος επιβάτης που επαναλάμβανε μονότονα ότι είναι αφύσικο ένα «μεταλλικό πουλί» να πετάει.
Η πρώτη μισή ώρα της πτήσης ήταν ήσυχη, δημιουργώντας την αίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά. Ξαφνικά, μια σφοδρή καταιγίδα χτύπησε το αεροσκάφος. Ο ουρανός σκοτείνιασε και οι αστραπές χτυπούσαν ασταμάτητα. Οι επιβάτες ούρλιαζαν τρομοκρατημένοι, ενώ η μητέρα της Τζούλιαν την καθησύχαζε ψιθυρίζοντας: «Όλα θα πάνε καλά». Τότε, ένα εκτυφλωτικό φως από τη δεξιά πτέρυγα φώτισε το εσωτερικό και το αεροπλάνο άρχισε να χάνει ύψος με τρομακτική ταχύτητα.
Η καμπίνα έτρεμε τόσο δυνατά που εκείνη ένιωθε τους κραδασμούς στο στέρνο της. Όπως αποκάλυψε χρόνια αργότερα στην Daily Mail, η τελευταία φράση που άκουσε από τη μητέρα της ήταν: «Τώρα όλα τελειώνουν εδώ». Μετά, επικράτησε απόλυτη σιωπή. Δεμένη στο κάθισμά της, η 17χρονη κοπέλα έπεσε από τα 10.000 πόδια και έχασε τις αισθήσεις της.
Η αφύπνιση στη ζούγκλα και η αρχή του αγώνα
Όταν ξύπνησε, βρισκόταν μόνη στη ζούγκλα. Η μητέρα της δεν ήταν δίπλα της, τα μάτια της ήταν πρησμένα και ζαλιζόταν. Συνειδητοποίησε ότι είχε επιβιώσει από μια πτώση που έμοιαζε αδύνατο να αντέξει άνθρωπος. Άρχισε να φωνάζει το όνομα της μητέρας της, όμως η φωνή της αντηχούσε ανατριχιαστικά μέσα στο πυκνό δάσος. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη εικόνα, μόλις άνοιξα τα μάτια μου. Γιγάντια δέντρα πλημμυρισμένα από φως. Ένιωσα αβοήθητη και εγκαταλειμμένη», θυμόταν αργότερα.
Η κλείδα της ήταν σπασμένη και το αριστερό της πόδι είχε μια βαθιά πληγή που, ευτυχώς, δεν αιμορραγούσε έντονα.
Η γνώση της ζούγκλας ως σωτηρία
«Κάποιος άλλος στη θέση μου θα είχε πανικοβληθεί, μέσα στη ζούγκλα. Εγώ ήμουν στο φυσικό μου περιβάλλον, ήξερα τι έπρεπε να κάνω για να επιβιώσω», έλεγε η Τζούλιαν. Η ψυχραιμία της και όσα είχε μάθει από τους γονείς της έγιναν το όπλο της.
Τα έντομα την περικύκλωναν σε κάθε της βήμα· μυρμήγκια, σκαθάρια, κουνούπια και ακρίδες. Όμως εκείνη ήξερε να ξεχωρίζει τους ήχους και να ελέγχει τους φόβους της. Για να ξεδιψάσει έγλειφε τα βρεγμένα φύλλα των δέντρων. Γύρω της δεν υπήρχε ίχνος συντριβής. Μόνο μια τσάντα με γλυκά και μερικά προσωπικά αντικείμενα επιβατών. Έφαγε λίγα από τα γλυκά, και την ίδια στιγμή αντίκρισε ένα αεροπλάνο να περνά από πάνω της. Όμως η πυκνή βλάστηση δεν της επέτρεψε να το προσεγγίσει.
Αν και αδύναμη, αποφάσισε να ξεκινήσει μια κοπιαστική πορεία μέσα στο δάσος, με μοναδικό στόχο να βρει τρόπο να σωθεί.
Πηγή: athensmagazine.gr