Λίγες ημέρες μετά τον θόρυβο που προκάλεσε το ρεπορτάζ του Γιώργου Λιάγκα στο «Πρωινό», ο Αντώνης Κανάκης αποφάσισε να εκφράσει τη δική του άποψη μέσα από τα social media, με ένα έντονο κείμενο που απευθύνεται ευθέως σε τηλεοπτικούς σταθμούς και εκπομπές. Με αφοπλιστική ευθύτητα, ο Κανάκης σχολιάζει την κατάσταση της σύγχρονης τηλεόρασης και δεν διστάζει να αναφερθεί σε «σαπίλα» και «λοβοτομή», κάνοντας λόγο για την παρακμή που κυριαρχεί στο μέσο.
Η κριτική του Αντώνη Κανάκη για την τηλεόραση
Ο Κανάκης υποστηρίζει ότι η παρακμή και η τοξικότητα, αν και βραχυπρόθεσμα εξυπηρετούν συγκεκριμένες τηλεοπτικές σκοπιμότητες, μακροπρόθεσμα βλάπτουν το μέσο ανεπανόρθωτα. Μέσα στο αιχμηρό του κείμενο, σημειώνει χαρακτηριστικά πως οι σταθμοί «βολεύονται» με την αναπαραγωγή των ίδιων αρνητικών φαινομένων, αδυνατώντας να παρουσιάσουν εκπομπές που θα μπορούσαν να προσφέρουν κάτι διαφορετικό και ουσιαστικό στο κοινό.
Η σταδιακή απομάκρυνση του κοινού από την τηλεόραση
Ο Κανάκης δεν παραλείπει να αναφερθεί και στη διαρκώς μειούμενη τηλεθέαση, τονίζοντας πως η επιλογή των καναλιών να επαναλαμβάνουν τις ίδιες τακτικές, με βάση την τοξικότητα και τη χαμηλή ποιότητα, έχει οδηγήσει πολλούς θεατές να γυρίσουν την πλάτη στην τηλεόραση. «Αν δει κανείς τα αποτελέσματα τηλεθέασης θα τρομάξει με το πόσος κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη του στην τηλεόραση», αναφέρει χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι οι σταθμοί φαίνεται να μην έχουν αντιληφθεί τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των επιλογών τους.
Μια προειδοποίηση για το μέλλον της τηλεόρασης
Σε ένα πιο δραματικό τόνο, ο Αντώνης Κανάκης εκφράζει την άποψη ότι αυτές οι τακτικές, αν δεν αλλάξουν, θα οδηγήσουν το μέσο σε «βέβαιο και ολοκληρωτικό θάνατο». Η κριτική του φαίνεται να στοχεύει τόσο στους υπεύθυνους των καναλιών όσο και στους παραγωγούς των εκπομπών, επισημαίνοντας ότι πρέπει να υπάρξει αλλαγή πορείας, προκειμένου η τηλεόραση να ανακτήσει το χαμένο της κοινό και να αποφύγει την καταστροφή.
Το κείμενο του Αντώνη Κανάκη:
«Τι ρούχα φορούσε το άψυχο σώμα του παλικαριού; Ήταν επώνυμου σχεδιαστή; Πόσο στοίχισαν; Αυτά γιατί δεν τα μάθαμε;
Τέσσερις ημέρες μετά, όπου τίποτα δεν άλλαξε, θα μου επιτρέψετε δύο κουβέντες.
Δύο κουβέντες όχι για πρόσωπα, αλλά για τα κανάλια.
Εξάλλου, είναι περισσότερο θέμα όχι τόσο προσώπων (δεν είναι όλοι και όλα το ίδιο φυσικά), όσο μιας συγκεκριμένης τηλεοπτικής κουλτούρας που τα κανάλια επιλέγουν και διαιωνίζουν.
Δεκαετίες τώρα οι παρασκηνιακές μου ζυμώσεις έως και συγκρούσεις με τους τηλεοπτικούς σταθμούς αφορούν έναν βασικό λόγο:
Πάντοτε υποστηρίζω την άποψη, πως δεν χρειάζεται όλη αυτή η σαπίλα και η λοβοτομή για να επιτευχθούν οι όποιοι τηλεοπτικοί στόχοι.
Σίγουρα όχι σε αυτόν τον βαθμό.
Οι σταθμοί όμως, αδυνατώντας προφανώς να δημιουργήσουν ενδιαφέρουσες εκπομπές απαλλαγμένες από αυτήν την κακώς εννοούμενη τηλεοπτική κουλτούρα, βολεύονται και αναπαράγουν τα ίδια και τα ίδια φαινόμενα, θεωρώντας πως αυτά εξυπηρετούν τηλεοπτικές τους σκοπιμότητες. Κάτι που το αμφισβητώ ριζικά, γιατί αν δει κανείς τα αποτελέσματα τηλεθέασης θα τρομάξει με το πόσος κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη του στην τηλεόραση και εύκολα θα καταλάβει πως οι τακτικές των καναλιών οδηγούν μακροπρόθεσμα το μέσο σε βέβαιο και ολοκληρωτικό θάνατο.
Όμως, ας δεχτούμε ότι η παρακμή και η τοξικότητα εξυπηρετεί κουτσά στραβά και βραχυπρόθεσμα κάποιες τηλεοπτικές σκοπιμότητες, ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ:
Που τελειώνουν οι σκοπιμότητες αυτές και που ξεκινάει η αξιοπρέπεια, η κοινωνική ευθύνη και ευαισθησία;
Ή μήπως δεν υπάρχει καν αυτό το όριο, αυτό το μεταίχμιο και η αξιοπρέπεια μαζί με την κοινωνική ευθύνη, απλά δεν έχουν χώρο στον νέο θαυμάσιο κόσμο που ζούμε;
Υ. Γ. Στον αντίποδα η εθνική ποδοσφαίρου. Παιδιά που επιδεικνύοντας απίστευτη ψυχή, τίμησαν τον συνάδελφό τους, γράφοντας ιστορία».