Άννα Φλωρινιώτη: Την τελευταία φορά που μπήκαμε στο νοσοκομείο η γιατρός μου είπε πως δεν θα πάρουμε εξιτήριο αυτή τη φορά. Εκεί μας κόπηκαν τα πόδια. Το παιδί παρόλο που δε μπορούσε να μιλήσει, μας αγκάλιαζε. Μου έκανε νοήματα πότε θα τον βγάλουν
Ζωντανά στο “Πρωινό” μίλησε την Τετάρτη (20/12) η Αννούλα Φλωρινιώτη, η οποία με “σπασμένη” φωνή μίλησε για τον θάνατο του αδερφού της, Νίκου και τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο.
“Σε έναν χρόνο έχει καταστραφεί η ζωή μου. Από όταν γεννήθηκε ο αδερφός μου ήταν σαν παιδί μου. Είχαμε τρελό δέσιμο, ό,τι και να κάναμε στην καθημερινότητά μας. Η μητέρα μου είναι πολύ δύσκολα. Θα είναι όσο πιο κοντά γίνεται στον πατέρα μας στο νεκροταφείο” είπε αρχικά η Αννούλα Φλωρινιώτη.
Κατόπιν η ίδια περιέγραψε την περιπέτεια υγείας του αδερφού της, αποκαλύπτοντας: “Είχαν γίνει πολλά λάθη από την αρχή. Του είχαν βγάλει μια ελιά από τον ώμο και δεν την έστειλαν για βιοψία. Μετά έγινε σαν κύστη, σαν λίπωμα. Πάλι δε με ενημέρωσε ο αδερφός μου. Πήγε να το βγάλει και έκαναν βιοψία. Ο Νίκος φοβόνταν να πάει. Πήγε μετά από έναν μήνα και του είπαν ότι δεν υπάρχει καμία βιοψία και ότι την είχε πάρει. Αυτό άρχισε και μεγάλωνε. Η μάνα μου τον έστελνε στους γιατρούς για να το βγάλει…
Ένας άλλος γιατρός μας είπε λίπωμα. Ξαφνικά πήγα στο Λαϊκό σε έναν φίλο μου και μου είπε “αυτό θέλει ειδικό γιατρό”. Στη μαγνητική το ίδιο βράδυ πήραν τηλέφωνο και μας είπαν “τρέξτε, δεν είναι λίπωμα αυτό”. Αυτό μεγάλωνε, μεγάλωνε. Όλη αυτή η διαδικασία πήρε δυο χρόνια.
Αν το είχαμε δει έγκαιρα δεν θα ήταν τίποτα. Το πρώτο πράγμα που είπε όταν το άκουσε “ήταν μαμά θα πεθάνω”. Η γιατρός του είπε ένα 60% να νικήσουμε και ότι θα κάνει τα πάντα.
Τώρα ήταν το δεύτερο τρίμηνο που έκανε θεραπείες ο Νίκος. Ξεκίνησε τις ανοσοθεραπείες, υπήρχαν ίχνη πως ο καρκίνος είχε πάει παντού. Τα ίχνη εξαφανίστηκαν και χαρήκαμε όταν πήραμε τις εξετάσεις. Πήγε, μου είπε η γιατρός, στο χειρότερο σημείο που μπορούσε να πάει. 20% πιθανότητες ήταν να πάει σε αυτό το σημείο και δε μπορούσε να γίνει τίποτα. Στα μηνίγγια. Ακόμα και στον εγκέφαλο να πήγαινε, θα μπορούσε να χειρουργηθεί. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Την τελευταία φορά που μπήκαμε στο νοσοκομείο η γιατρός μου είπε πως δεν θα πάρουμε εξιτήριο αυτή τη φορά. Εκεί μας κόπηκαν τα πόδια. Το παιδί παρόλο που δε μπορούσε να μιλήσει, μας αγκάλιαζε. Μου έκανε νοήματα πότε θα τον βγάλουν”.