Μια μητέρα αφηγείται την τραγική ιστορία και την απώλεια του γιου της, στέλνοντας παράλληλα ένα «δυνατό» προς όλους τους γονείς.
Χαρακτηριστικά η ίδια αναφέρει:
«Είμαι μαμά δύο 8χρονων διδύμων. Και είμαι ακόμη προσηλωμένη σε αυτήν την ιδιότητα, όπως για το ότι είμαι σύζυγος, γιατρός, κόρη και γυναίκα. Πράγματα που στο μυαλό μου είναι απαράλλαχτα. Ο ένας από τους γιους μου, ο Γουίλι, πέθανε πρόσφατα. Η κουλτούρα μας είναι τέτοια που δίνουμε χώρο στους ανθρώπους για γεγονότα, όπως αυτό. Είναι αγενές να ρωτήσουμε τι συνέβη και γιατί, και έτσι απλά αρκούμαστε σε ένα «Λυπάμαι, πολύ».
Θρηνούμε πολύ, αλλά ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχουμε να κάνουμε είναι να μοιρστούμε την ιστορία μας μαζί σας.
Ο γιος μας γενικά ήταν ένα χαρούμενο και υγιές παιδί. Κάναμε τακτικά εξετάσεις και μόλις ένα μήνα πριν από τον θάνατό του, είχαμε επισκεφθεί παιδίατρο, οφθαλμίατρο και οδοντίατρο. Ήταν έξυπνος, δημιουργικός, αστείος, με όνειρα, χόρευε εκπληκτικά και είχε πολύ γούστο στη μουσική και τις ταινίες. Είχε τα πιο υπέροχα μπλε μάτια και ήταν ψηλό παιδί.
Γενικότερα δεν είχε δείξει δείγματα, ότι κάτι κακό θα συνέβαινε. Το μόνο πράγμα που – ίσως – κάτι να μπορεί να εξηγήσει τον θάνατό του, ξεκίνησε 9 μήνες πριν. Ταξιδεύαμε και κοιμόταν σε ένα περίεργο κρεβάτι σε ένα Airbnb. Η πεθερά μου κι εγώ ακούσαμε έναν θόρυβο και τρέξαμε στο δωμάτιο για να δούμε τι συνέβαινε. Είχε πέσει κάτω από το κρεβάτι και έμοιαζε να έχει επεισόδιο. Ήταν η πρώτη φορά που το βλέπαμε. Συνήλθε και δεν θυμόταν τίποτα, όπως συμβαίνει συχνά σε αυτές τις περιπτώσεις.
Πήγαμε στον παιδίατρο και μας συνέστησε να κάνουμε μία εξειδικευμένη εξέταση. Ο Γουίλι διαγνώστηκε με επιληψία Rolandic, που επηρεάζει συνήθως τα παιδιά 3-10 ετών και πηγαίνει σε πλήρη ύφεση από τη στιγμή που το παιδί φτάνει στην εφηβεία (14 έως 18 ετών). Ενημερώσαμε babysitters και άλλους γονείς, ενώ τους συμβουλεύσαμε να καλούν ασθενοφόρο κάθε φορά που ένα επεισόδιό του διαρκούσε πάνω από πέντε λεπτά. Εννέα μήνες αργότερα, ο Γουίλι κοιμόταν μέχρι αργά.
Τον κοίταζα να κοιμάται γαλήνια στο κρεβάτι του μετά από μία γεμάτη μέρα καλοκαιρινού παιχνιδιού. Δεν ήταν άρρωστος. Δεν είχε καν κάποιο δείγμα, ότι δεν ήταν καλά. Πήγε για ύπνο κουρασμένος και χαρούμενος, είχε φάει το αγαπημένο του φαγητό και κοιμήθηκε δίπλα στον καλύτερό του φίλο, τον αδελφό του. Το επόμενο πρωί είχε περάσει κατά πολύ η ώρα που ξυπνούσε και άρχισα να υποψιάζομαι, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν είχε ποτέ κοιμηθεί τόσο πολύ. Ο άλλος μου γιος έπαιζε με το ηλεκτρονικό του δίπλα του και μου φάνηκε περίεργο που ο Γουίλι δεν είχε ξυπνήσει κι εκείνος για να παίξει.
Ήταν κάτω από τα σκεπάσματα και τα πόδια του έμοιαζαν σαν να είχαν άλλο χρώμα…. Ήταν η στιγμή. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τι θα ακολουθούσε. Τα μάτια μου άρχισαν να ακολουθούν τα πόδια, ενώ τράβηξα τα σκεπάσματα, βλέποντας αυτό το μελανό χρώμα που έχουν οι νεκροί. Αυτή η αλλαγή χρώματος στο δέρμα του, μού έδωσαν να καταλάβω, ότι ήταν νεκρός εδώ και τουλάχιστον οκτώ ώρες. Άγγιξα το πρόσωπό του και ήταν παγωμένο. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Είχε φύγει. Πήγα να καλέσω ασθενοφόρο, αλλά το έκλεισα, καθώς θεώρησα ότι ήταν πιο σημαντικό να κάνω ένα πιο σημαντικό τηλεφώνημα. Τηλεφώνησα στον άντρα μου στη δουλειά του. Είχαμε έναν κανόνα μεταξύ μας.
Δεν τηλεφωνούμε ποτέ, εκτός αν πρόκειται για κάτι εξαιρετικά επείγον. Ένα μήνυμα μπορούσε να είναι αρκετό. Έτσι, όταν απάντησε στο τηλέφωνο του είπα απλά: Ο Γουίλι είναι νεκρός. Δεν μπορούσα να του χρυσώσω το χάπι εκείνη τη στιγμή και δεν είχα χρόνο να εξηγήσω.
Τον χρειαζόμουν κοντά μου. Τελικά κάλεσα το ασθενοφόρο και στα λίγα λεπτά που είχα, έπρεπε να εξηγήσω στον άλλο μου γιο, οτι ο αδελφός του, είχε πεθάνει. Τα αποτελέσματα της νεκροψίας έδειξαν ότι ο γιος μας πέθανε από το Σύνδρομο Αιφνίδιου Θανάτου από Επιληψία. Αν σκεφτείτε ότι ο εγκέφαλος είναι σαν υπολογιστής στο σώμα, του Γουίλι έσβησε. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς τίποτα.
Οι εβδομάδες που ακολούθησαν ήταν δύσκολες. Η τετραμελής οικογένειά μας, έγινε τριμελής. Χάσαμε τον γιο μας και ο Όλιβερ τον δίδυμο αδελφό του. Μετά από αυτήν την εμπειρία μας θα θέλαμε να πούμε σε όλους τους γονείς να περνούν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους. Είναι κάτι το ανεκτίμητο».
Πηγή:infokids.cy