Αλέξης Κούγιας: Τα δύσκολα παιδικά χρόνια και η δίψα για επιτυχία
Ο γνωστός ποινικολόγος Αλέξης Κούγιας έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή (28.02.25) σε ηλικία 74 ετών, έπειτα από σκληρή μάχη με τον καρκίνο, αφήνοντας πίσω του μια σπουδαία επαγγελματική διαδρομή και ένα πλούσιο βιογραφικό γεμάτο αγώνες και επιτυχίες.
Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Πετρούπολη, ο Αλέξης Κούγιας είχε πολλές φορές μιλήσει για τα φτωχικά παιδικά του χρόνια. Παρά τις οικονομικές δυσκολίες, η αγάπη μέσα στην οικογένειά του και η σκληρή δουλειά αποτέλεσαν το εφαλτήριο για να κυνηγήσει τα όνειρά του και να διακριθεί στον χώρο της δικηγορίας.
«Ήμουν 12 ετών κι έβαζα τζάμια»
Σε συνέντευξή του στην εκπομπή του Μάνου Νιφλή, «Στιγμές», ο Αλέξης Κούγιας είχε αναφερθεί στη σκληρή δουλειά που έκανε από μικρή ηλικία, βοηθώντας τον πατέρα του, ο οποίος ήταν χωροφύλακας και παράλληλα διατηρούσε ένα μικρό χρωματοπωλείο.
«Ο πατέρας μου ήταν βιοπαλαιστής, είχε ένα μικρό χρωματοπωλείο και δούλευα κι εκεί. Τότε το χρώμα το φτιάχναμε μόνοι μας. Κυρίως όμως ήμουν τζαμάς. Η Πετρούπολη τότε ήταν εκτός σχεδίου πόλεως, γεμάτη χωματόδρομους. Τα σπίτια έπρεπε να χτιστούν γρήγορα. Το βράδυ έμπαιναν θεμέλια, τσιμεντόλιθοι, κουφώματα και τζάμια. Εγώ και ο πατέρας μου βάζαμε τα τζάμια. Από τα 12 μου το έκανα αυτό. Αν το σπίτι το πρωί δεν ήταν έτοιμο, ερχόταν η χωροφυλακή, συλλάμβανε τους ιδιοκτήτες και το γκρέμιζαν. Έτσι μεγάλωσα».
Εκτός από τη σκληρή δουλειά, οι δυσκολίες της καθημερινότητας ήταν πολλές. «Δεν είχαμε νερό. Ο νερουλάς ήταν περιζήτητος. Γεμίζαμε βαρέλια για να κάνουμε μπάνιο. Η μητέρα μου ζέσταινε νερό σε ξυλόσομπα, χρησιμοποιούσαμε πράσινο σαπούνι και κάναμε μπάνιο σε ξύλινη σκάφη, όρθιοι. Δεν υπήρχε εξωτερική τουαλέτα. Ο πατέρας μου ήταν σκληρός, αλλά δίκαιος».
Το υπόγειο της Πετρούπολης και το πάθος για τα πολυτελή σπίτια
Ο Αλέξης Κούγιας είχε εκμυστηρευτεί ότι η παιδική του φτώχεια τού δημιούργησε την ανάγκη να αποκτήσει ακίνητα σε όλη την Ελλάδα. Το υπόγειο σπίτι στην Πετρούπολη, όπου έμενε μικρός, είχε καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα ζωή του.
«Από 14 μέχρι 18 ετών μοίραζα με ποδήλατο την εφημερίδα “Ναυτεμπορική” από τις 4:00 έως τις 8:00 το πρωί. Οι δημοσιογράφοι τελείωναν τη δουλειά τους, κι εγώ, με το μελάνι ακόμα νωπό, έπαιρνα τις εφημερίδες και τις μοίραζα στην αγορά. Ζούσαμε σε υπόγειο. Να ξυπνάς το πρωί και να μη βλέπεις το φως».
Αυτές οι εμπειρίες τον οδήγησαν να αναζητήσει την οικονομική επιτυχία. «Ήθελα να γίνω πλούσιος για να έχω σπίτια και αυτοκίνητα, αλλά με έναν υγιή τρόπο. Λόγω του κόμπλεξ μου που δεν είχαμε σπίτι, τώρα έχω ακίνητα σε όλη την Ελλάδα. Από την Κρήτη μέχρι τους Οθωνούς, στη Μύκονο, στο Μεγανήσι. Δεν έχω πάει ποτέ. Μου ζητούν να τα νοικιάσω, αλλά δε θέλω να μπει κανείς μέσα. Θέλω απλά να τα βλέπω».
Το πάθος για την επιτυχία και η ανάγκη για επιβεβαίωση
Η ανάγκη του να ξεπεράσει τα παιδικά του βιώματα ήταν έντονη. «Είχαμε ελάχιστη περιουσία και την πήραν οι τοκογλύφοι. Έβλεπα τους συμμαθητές μου να έχουν αυτοκίνητα, ενώ εμείς περιμέναμε το πούλμαν για να πάμε για μπάνιο στη Λούτσα».
Αυτός ήταν και ο λόγος που έβαζε πάντα στόχους και δεν σταματούσε να επενδύει. «Μόλις μάζευα λίγα χρήματα, αγόραζα ένα οικόπεδο, ένα σπίτι. Ήθελα να έχω το ωραιότερο γραφείο της Αθήνας, το πιο ωραίο αυτοκίνητο. Ήθελα όλα μου τα σπίτια να είναι μονοκατοικίες, τεράστια, φαραωνικού τύπου, πάνω στο κύμα ή στο βουνό. Όμως δεν βρήκα χρόνο να τα ευχαριστηθώ».