Η αγάπη της μάνας μέσα από τα λόγια του Αγίου Παϊσίου αναδεικνύεται ως η πιο αυθεντική, θυσιαστική και μεταμορφωτική δύναμη. Το παρακάτω κείμενο αποτυπώνει με ευαισθησία πώς αυτή η αγάπη αναπτύσσεται, ωριμάζει και τρέφει όχι μόνο τα παιδιά αλλά και την ίδια τη μητέρα.
Η αγάπη που ξεπερνά τον εαυτό
Η μητέρα αγαπά τα παιδιά της περισσότερο απ’ ό,τι τον ίδιο της τον εαυτό. Ακόμη και όταν μένει νηστική για να τα ταΐσει, εκείνη νιώθει μεγαλύτερη ευχαρίστηση και ικανοποίηση απ’ ό,τι τα ίδια τα παιδιά.
Το παιδί αγαπά και σέβεται τον πατέρα του, όμως είναι η στοργή και η τρυφερότητα της μητέρας που ενισχύουν αυτή την αγάπη και την κάνουν να αγκαλιάσει και τον πατέρα με πιο βαθιά συναισθήματα.
– Μια φορά, Γέροντα, μας είπατε ότι με την αγάπη ο άνθρωπος μεγαλώνει, ωριμάζει.
– Δεν φθάνει να αγαπάει κανείς τον άλλον· πρέπει να τον αγαπάει περισσότερο από τον εαυτό του.
Η μάνα αγαπάει τα παιδιά της περισσότερο από τον εαυτό της. Μένει νηστικιά, για να ταΐσει τα παιδιά της, αλλά νιώθει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από εκείνα.
Πνευματική και υλική τροφή
Τα μικρά παιδιά τρέφονται με υλικά αγαθά, ενώ η μητέρα τους αντλεί πνευματική τροφή. Εκείνα έχουν την υλική γεύση του φαγητού· εκείνη, την πνευματική αγαλλίαση που πηγάζει από τη θυσιαστική αγάπη της.
Αλλαγή μέσα από τη μητρότητα
Μια νέα γυναίκα, πριν παντρευτεί, μπορεί να κοιμάται ως τις δέκα το πρωί και να ζητάει από τη μητέρα της να της ετοιμάζει ακόμη και το γάλα. Δεν θέλει να ασχολείται με δουλειές και προτιμά να την περιποιούνται οι άλλοι. Έχει απαιτήσεις από τη μητέρα, τον πατέρα και τα αδέλφια της.
Αν και η αγάπη υπάρχει μέσα της ως φυσικό χάρισμα, δεν αναπτύσσεται όσο συνεχίζει να δέχεται μόνο φροντίδα και βοήθεια από τους άλλους. Όταν όμως γίνει μάνα, τότε ενεργοποιείται η αγάπη της και δουλεύει συνεχώς, όπως μια μηχανή που όσο περισσότερο ζορίζεται, τόσο περισσότερο φορτίζεται.
Η αγάπη που καταργεί την αποστροφή και την κούραση
Παλαιότερα, μπορεί να σιχαινόταν να ακουμπήσει κάτι βρώμικο και να χρησιμοποιούσε αμέσως αρωματικά σαπούνια. Όταν όμως χρειαστεί να καθαρίσει το παιδί της, δεν νιώθει κανένα σιχασιά· το κάνει με χαρά, σαν να αγγίζει… μαρμελάδες!
Πριν γίνει μητέρα, ίσως φώναζε αν κάποιος την ξυπνούσε. Τώρα όμως, όταν το παιδί της κλαίει τη νύχτα, μένει ξάγρυπνη χωρίς να παραπονιέται, το φροντίζει με αγάπη και νιώθει ευχαρίστηση. Γιατί; Επειδή έπαψε να είναι παιδί. Έγινε μάνα. Και μαζί με τη μητρότητα ήρθε η θυσία και η αληθινή αγάπη.
Η θυσία της μητέρας και η διαφορά με τον πατέρα
Η μητέρα πολλές φορές φτάνει να αγαπά και να θυσιάζεται περισσότερο από τον πατέρα. Ο λόγος είναι ότι ο πατέρας δεν έχει τόσες ευκαιρίες να εκφράσει την αγάπη του με θυσία. Η μητέρα βασανίζεται και κουράζεται περισσότερο με τα παιδιά, αλλά ταυτόχρονα τρέφεται πνευματικά απ’ αυτά. Όσο περισσότερο δίνει, τόσο περισσότερο λαμβάνει.
Αντίθετα, ο πατέρας δεν βασανίζεται το ίδιο με τα παιδιά ούτε τρέφεται πνευματικά στον ίδιο βαθμό. Έτσι, και η αγάπη του συνήθως δεν φτάνει το βάθος της μητρικής αγάπης.
Η αγωνία και η φροντίδα των μητέρων
Πολλές φορές οι μητέρες πηγαίνουν με δάκρυα στα μάτια και παρακαλούν: «Κάνε προσευχή, Πάτερ, για το παιδί μου». Δείχνουν έντονη αγωνία και φροντίδα.
Σπάνια έρχονται άνδρες να πουν: «Κάνε προσευχή, παραστράτησε το παιδί μου».
Ακόμη και σήμερα, μια μητέρα με λαχτάρα οδηγούσε τα οκτώ παιδιά της και τα έβαζε στη σειρά για να πάρουν όλα ευλογία. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν πατέρα να κάνει κάτι τέτοιο με την ίδια λαχτάρα.
Η μητρική στοργή ακόμη και χωρίς την πίστη
Η Ρωσία διατηρήθηκε όρθια χάρη στις μητέρες. Η πατρική αγκαλιά, όταν δεν έχει τη Χάρη του Θεού, είναι ψυχρή. Αντίθετα, η αγκαλιά της μητέρας, ακόμη και όταν δεν γνωρίζει τον Θεό, εξακολουθεί να έχει «γάλα» – τρυφερότητα, στοργή και φροντίδα.
Το παιδί αγαπά και σέβεται τον πατέρα του. Όμως είναι η στοργική και τρυφερή παρουσία της μητέρας που ενισχύει ακόμη περισσότερο την αγάπη του, όχι μόνο προς εκείνη, αλλά και προς τον πατέρα.
Απόσπασμα από το έργο «Λόγοι Δ´ – Οικογενειακή Ζωή» του Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.