Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία ενός που μωρού που βρέθηκε μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο…
Οι κάτοικοι της ρωσικής πόλης Yaroslav βόρεια της Μόσχας ποτέ δεν θα ξεχάσουν αυτή την ιστορία: μια μέρα ένας περαστικός άκουσε ένα μωρό να κλαίει μέσα σε ένα σπίτι. Αρχικά δεν του έδωσε και πολύ σημασία – τα μωρά κλαίνε.
Αλλά όταν το κλάμα συνεχίστηκε όχι απλά για ώρες, αλλά για μέρες και αφού δεν έβλεπε φώτα στο σπίτι, αποφάσισε να καλέσει την αστυνομία.
Όταν η αστυνομία έφτασε στο σπίτι, ανακάλυψε κάτι σοκαριστικό: ένα μωρό που έμοιαζε να είναι ενός έτους καθόταν σε ένα σκοτεινό σαλόνι, ολομόναχο. Το κοριτσάκι ήταν ξαπλωμένο στο βρόμικο πάτωμα και το υπόλοιπο σπίτι γύρω της ήταν άδειο. Φαινόταν λες και οι ιδιοκτήτες είχαν μετακομίσει και είχαν πάρει τα πάντα… εκτός από το μωρό τους!
Το κοριτσάκι μεταφέρθηκε γρήγορα στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί ανακάλυψαν ότι είχε σπάσει τον γοφό της, πεινούσε και ήταν φανερά εξαντλημένo. Είχε περάσει σχεδόν μια βδομάδα στο σπίτι ολομόναχο.
Το όνομα της ήταν Liza Verbitskaya, αλλά όταν η αστυνομία έψαξε τους γονείς της, δεν βρήκε τίποτα. Η οικογένεια είχε απλά εξαφανιστεί. Μετά την διαμονή της στο νοσοκομείο, η Liza θα πήγαινε σε ορφανοτροφείο όπου θα την έδιναν για υιοθεσία
Τότε μπήκε στην ιστορία η Inna Nika. Εκείνη ακριβώς την στιγμή, η Inna είχε πάει να επισκεφτεί τον γιο της στο νοσοκομείο. Όταν άκουσε ένα μωρό να κλαίει από το διπλανό δωμάτιο, ένιωσε την ανάγκη να πάει να δει αν είναι καλά και τελικά γνώρισε την Liza και έμαθε όλη την θλιβερή της ιστορία. Από τότε η Inna της έφερνε πάνες και παιχνίδια.
Η Inna είχε ήδη δύο γιους και μέχρι τότε δεν είχε σκεφτεί την υιοθεσία. Αλλά όταν έφτασε η μέρα που έφυγε η Liza από το νοσοκομείο, η Inna συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εκείνη. “Ζήτησα την διεύθυνση του μέρους που την είχαν πάει και πήγα εκεί όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Δεν ξέρω καν πώς έφτασα!”
Μερικούς μήνες αργότερα ολοκληρώθηκε η διαδικασία της υιοθεσίας και η Liza μετακόμισε στο σπίτι μαζί με την Inna και την νέα της οικογένεια. Ήταν σχεδόν δύο ετών, αλλά δεν μπορούσε να φάει στερεή τροφή και φοβόταν πολύ τους δυνατούς θορύβους.
Έναν χρόνο αργότερα δεν μπορούσε καν να περπατήσει σωστά. Η Inna αποφάσισε να την γράψει σε μαθήματα χορού με την ελπίδα ότι η μουσική θα την βοηθούσε και θα την ενέπνεε να μάθει να διαχειρίζεται το σώμα της καλύτερα.
Και έπιασε. Χάρη στον χορό σε συνδυασμό με την αγάπη και την φροντίδα της θετής της μητέρας, η Liza σύντομα έγινε ένα υγιές, χαρούμενο παιδί. Όταν ξεκίνησε το σχολείο, κανείς δεν πίστευε ότι αυτό ήταν το ίδιο παιδί που είχαν εγκαταλείψει οι γονείς του σε ένα άδειο σπίτι.
Λόγω της “εξωτικής” της εμφάνισης, τραβούσε πολύ την προσοχή. Κάποια παιδιά την πείραζαν και την αποκαλούσαν “τσιγγάνα” και “σοκολάτα”. Αλλά η Liza είχε την ικανότητα να διώχνει την κακία από πάνω της. “Δεν ντρέπεται γι’αυτό που είναι”, είπε η Inna. “Όταν ήταν μικρή, της είπα: “Ο κόσμος πάντα θα σε κοιτάει – να είσαι προετοιμασμένη γι’αυτό!’”
Στο μεταξύ, το 12χρονο κορίτσι έχει κερδίσει πολλούς διαγωνισμούς ταλέντου και επιδείξεις ομορφιάς – ξεκίνησε ακόμα και την πρώτη της δουλειά σαν μοντέλο.
Λίγο μετά την νίκη της Liza σε έναν τέτοιο διαγωνισμό μέσα από τον οποίο έγινε γνωστή σαν “το πιο όμορφο κορίτσι της χώρας”, η βιολογική της μητέρα φάνηκε να συνειδητοποιεί ξαφνικά ότι αυτό ήταν το μωρό που είχε εγκαταλείψει 11 χρόνια πριν.
Έψαξε την Liza και επέμεινε ότι είχε το δικαίωμα να δει το παιδί της ξανά. Της το αρνήθηκαν – στην τελική, δεν είχε καν εξηγήσει γιατί την εγκατέλειψε. Είχε χάσει κάθε δικαίωμα επικοινωνίας. Τώρα η Liza θα μπορέσει να αποφασίσει μόνη της αν θέλει να δει ποτέ την βιολογική της μητέρα ξανά.