Η ανατριχιαστική σκηνή του μονόλογου στην ταινία «Τα σαγόνια του καρχαρία» βασίστηκε σε μια τραγωδία που όντως συνέβη και σόκαρε την Αμερική: το ναυάγιο του USS Indianapolis και η εφιαλτική επίθεση από καρχαρίες που ακολούθησε.
Μια ταινία τρόμου με φόντο μια αληθινή τραγωδία
«Έχει μαύρα μάτια, νεκρά μάτια… σαν της κούκλας. Κι όταν σε πλησιάζει, δεν φαίνεται να ζει καν. Ώσπου να σε δαγκώσει. Και τότε τα μάτια του γυρνούν ανάποδα, γίνονται άσπρα… και τότε τον ακούς. Τον τρομερό, τσιριχτό ήχο…». Ο εμβληματικός μονόλογος του χαρακτήρα Κουίντ, τον οποίο υποδύθηκε ο Ρόμπερτ Σο στο φιλμ του 1975, περιγράφει έναν εφιάλτη που δεν ήταν καθόλου φανταστικός.
Αν και για πολλούς θεατές εκτός ΗΠΑ έμοιαζε με κινηματογραφικό εύρημα, η αφήγηση βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός: τη βύθιση του USS Indianapolis και το αιματοκύλισμα που προκάλεσαν οι καρχαρίες στους ναυαγούς.
Μια αποστολή μυστική και θανατηφόρα
Στις 30 Ιουλίου 1945, λίγο πριν τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το USS Indianapolis είχε μόλις εκπληρώσει μία από τις πιο απόρρητες αποστολές στην ιστορία: τη μεταφορά εξαρτημάτων της πρώτης ατομικής βόμβας που θα έπεφτε στη Χιροσίμα. Ξεκινώντας από το νησί Τίνιαν και με πορεία προς τις Φιλιππίνες, το πλοίο χτυπήθηκε από τορπίλες ιαπωνικού υποβρυχίου.
Μέσα σε 12 μόλις λεπτά, το Indianapolis βυθίστηκε. Από το πλήρωμα των 1.196 ανδρών, περίπου 900 κατόρθωσαν να βρεθούν στη θάλασσα. Εκεί, όμως, τους περίμενε κάτι ακόμη χειρότερο.
Κανένα σήμα κινδύνου, καμία ελπίδα σωτηρίας
Η φύση της αποστολής ήταν τόσο απόρρητη, που ούτε σήμα κινδύνου δεν είχε σταλεί. Τα SOS του πλοίου δεν ενεργοποιήθηκαν και το Ναυτικό αγνοούσε ότι είχε χαθεί. Για μέρες ολόκληρες, οι άνδρες πάλευαν αβοήθητοι στον Ειρηνικό, χωρίς τροφή, χωρίς νερό και κάτω από τον ανελέητο ήλιο. Κι αυτό δεν ήταν το χειρότερο.
Η πρώτη εμφάνιση των καρχαριών
Οι επιθέσεις ξεκίνησαν σχεδόν αμέσως. Τα πρώτα πλάσματα πλησίασαν τα πτώματα, αλλά σύντομα στράφηκαν στους ζωντανούς. «Ήρθε καταπάνω μου και τον είδα από κάτω… ήταν τεράστιος. Έκανε έναν κύκλο και τότε είδα να τραβάει κάτω τον φίλο μου τον Τζον. Ούρλιαξε. Κι ύστερα, τίποτα…», περιγράφει ένας από τους επιζώντες.
«Ερχόταν σαν αστραπή και τον τραβούσε μακριά. Έπειτα έβλεπες το κόκκινο του αίματος να φεύγει γύρω σου. Ένας συνάδελφός μου έβαλε τις φωνές ενώ τον δάγκωναν», θυμάται ένας άλλος.
Οι άνδρες προσπαθούσαν να παραμείνουν μαζί, σχηματίζοντας κυκλικούς σχηματισμούς για να προστατευτούν, όμως τίποτα δεν μπορούσε να κρύψει τη μυρωδιά του αίματος στο νερό.
Πέντε μέρες τρόμου, πέντε μέρες κόλασης
Η φρίκη διήρκεσε πέντε ολόκληρες μέρες. Πολλοί παραφρόνησαν από τη δίψα και την κατάποση θαλασσινού νερού, πέθαναν από αφυδάτωση ή σκοτώθηκαν σε στιγμές πανικού από συναδέλφους τους. Άλλοι αφαίρεσαν τη ζωή τους για να σταματήσει ο πόνος.
Όταν τελικά ένα αναγνωριστικό αεροσκάφος εντόπισε κατά τύχη τους ναυαγούς και ειδοποίησε για βοήθεια, είχαν απομείνει ελάχιστοι. Η διάσωση έγινε, αλλά για τους περισσότερους ήταν ήδη αργά.
Η πιο φονική επίθεση από καρχαρίες στην ιστορία
Μόλις 316 άνδρες βγήκαν ζωντανοί από το νερό. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, πάνω από 150 σκοτώθηκαν από επιθέσεις καρχαριών, κάτι που καθιστά την υπόθεση του USS Indianapolis την πιο θανατηφόρα επίθεση από καρχαρίες που έχει καταγραφεί ποτέ.
Το γεγονός αυτό στιγμάτισε το Αμερικανικό Ναυτικό και οδήγησε σε κατηγορίες για εγκληματική αμέλεια. Πολλές οικογένειες δεν έμαθαν ποτέ ακριβώς τι συνέβη στους δικούς τους.
Μια ιστορία που κανείς δεν πίστεψε… αλλά ήταν αληθινή
Η κινηματογραφική αποτύπωση της τραγωδίας μέσω ενός μεθυσμένου καπετάνιου που τη διηγείται σε μια σκηνή τρόμου έγινε σχεδόν γραφική. Ελάχιστοι θεατές πίστεψαν πως η ιστορία του ήταν πραγματική.
Κι όμως, ήταν. Το USS Indianapolis, οι τορπίλες, οι πέντε μέρες επιβίωσης, οι καρχαρίες, οι κραυγές και οι σιωπές μέσα στον ωκεανό… όλα ήταν αληθινά. Και δυστυχώς, δεν ανήκαν στη φαντασία κανενός σεναριογράφου.
Πηγή: menshouse.gr