Σε μία πολυσύχναστη παραλία, μία γυναίκα στα 30 της κάθεται δίπλα σε μία παρέα νέων ανθρώπων με τα 2 της παιδιά.
Εκείνοι είναι περίπου 16 χρονών, μιλάνε και χαίρονται την όμορφη μέρα. Αλλά η γυναίκα μπορεί να σκεφτεί μόνο ένα πράγμα:
ΑΓΑΠΗΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΑΓΙΟ:
Είμαι η γυναίκα που κάθεται στην πετσέτα δίπλα σου. Εκείνη που ήρθε με ένα μικρό αγόρι και ένα κοριτσάκι.
[ad id=”215657″]
Καταρχάς, θέλω να πω ότι περνάω πολύ καλά δίπλα από την παρέα σας. Μου φτιάχνουν τη διάθεση τα γέλια και οι συζητήσεις σας. Είναι παράξενο, γιατί δεν το κατάλαβα πώς από την δικιά σας πλευρά ήρθα στη δική μου: εκεί που κάποτε ερχόμουν με την παρέα μου, τώρα έρχομαι με τα παιδιά μου.
Αλλά δεν σου γράφω γι’αυτό. Σου γράφω γιατί θα ήθελα να πω πως σε πρόσεξα. Δεν μπορούσα να μην σε κοιτάω. Είδα πως ήσουν η τελευταία που έβγαλες τα ρούχα σου.
Σε είδα που έβγαλες την μπλούζα σου όταν πίστευες πως κανείς δεν σε κοιτάει. Σε είδα. Δεν κοιτούσα εσένα, αλλά σε είδα. Σε είδα που καθόσουν προσεκτικά έτσι ώστε να καλύπτεις την κοιλιά σου με τα χέρια σου.
Σε είδα που κατέβασες το κεφάλι σου για να φτιάξεις τα μαλλιά σου, ίσως επειδή δεν ήθελες να πάρεις τα χέρια σου από τη θέση τους. Σε είδα που σηκώθηκες για να μπεις στο νερό και πως ένιωθες αμήχανα εκτεθειμένη μπροστά στους φίλους σου. Και πάλι χρησιμοποίησες τα χέρια σου για να κρύψεις τις ραγάδες σου, το χαλαρό δέρμα και την κυτταρίτιδα.
[sc name=”Facebook Like” ]
Σε είδα που αγχώθηκες επειδή δεν μπορούσες να καλύψεις όλο σου το σώμα καθώς απομακρυνόσουν από τους φίλους σου. Δεν ξέρω αν η στάση σου είχε να κάνει με τη φίλη σου που έμοιαζε σαν άγγελος της Victoria secret, αλλά κοιτούσες προς τα κάτω, ψάχνοντας ένα μέρος για να κρύψεις τον εαυτό σου, από τον εαυτό σου.
Θα ήθελα να σου πω πολλά πράγματα, κορίτσι με το πράσινο μαγιό, ίσως γιατί πριν γίνω η γυναίκα με τα παιδιά, ήμουν στη θέση σου, στην πετσέτα σου.
Θα ήθελα να σου πω πως ήμουν και στην δική σου θέση και στη θέση της φίλης σου. Και τώρα είμαι μάλλον στις θέσεις και των δυο σας. Οπότε εάν γυρνούσα πίσω το χρόνο, θα διάλεγα να το χαρώ από το να αγχώνομαι.
Θα ήθελα να σου πω πως έχεις ένα πολύ όμορφο χαμόγελο και πως είναι πολύ κρίμα που είσαι τόσο απασχολημένη προσπαθώντας να σε κρύψεις που δεν βρίσκεις χρόνο να χαμογελάσεις.
Θα ήθελα να σου πως πως το σώμα που τόσο ντρέπεσαι να δείξεις είναι όμορφο γιατί είναι νέο. Είναι όμορφο επειδή είναι ζωντανό. Γιατί είναι το μεταφορικό του ποιος πραγματικά είσαι και θα είναι μαζί σου σε ότι και να κάνεις.
Θα ήθελα να σου πω πως μακάρι να έβλεπες τον εαυτό σου από τα μάτια ενός 30χρονου, γιατί τότε θα καταλάβαινες πόσο αξίζεις πραγματικά.
Θα ήθελα να σου πως πως κάθε άτομο που πραγματικά σε αγαπάει, δεν θα σε αγαπήσει παρά το σώμα σου, αλλά θα λατρέψει το σώμα σου: κάθε καμπύλη, κάθε σημάδι, κάθε γραμμή, κάθε ελιά. Αλλιώς δεν θα αξίζει την αγάπη σου.
Θα ήθελα να σου πως – και να με πιστέψεις, να με πιστέψεις, να με πιστέψεις – είσαι τέλεια όπως είσαι: πανέμορφη με όλες σου τις ατέλειες.
Αλλά τι να σου πω, εάν είμαι απλά η γυναίκα που κάθεται δίπλα σου;
Παρόλο που ξέρεις κάτι; Ήρθα με την κόρη μου, αυτή με το ροζ μαγιό, που έπαιζε στη θάλασσα και πετούσε άμμο παντού. Σήμερα, η μόνη της έγνοια ήταν μήπως το νερό ήταν πολύ κρύο.
Σε σένα, αγαπητό κορίτσι με το πράσινο μαγιό, δεν μπορώ να πω τίποτα.
Αλλά θα πω τα ΠΑΝΤΑ σε εκείνη.
Και επίσης θα πω τα ΠΑΝΤΑ στον γιο μου.
Γιατί όλοι αξίζουμε να αγαπιόμαστε με αυτό τον τρόπο.
Και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο θα έπρεπε να αγαπάμε.
Καταλαβαίνουμε γιατί κοινοποιήθηκε τόσες φορές αυτό το πανέμορφο μήνυμα προς αυτή τη νεαρή κοπέλα. Όσο περνάει ο καιρός, βλέπουμε πόσες φορές θα μπορούσαμε απλά να γελάμε και να αφήσουμε τον εαυτό μας να είναι χαρούμενος. Στο τέλος της μέρας, αυτές είναι οι στιγμές που πραγματικά μετράνε, έτσι δεν είναι;
destora.com