Δεν υπάρχει κλιμάκωση στον πόνο ενός γονιού όταν χάνει το παιδί του. Η συνειδητοποίηση της απώλειας είναι ένα συναίσθημα βαρύ που ακολουθεί και στοιχειώνει όσους μένουν πίσω για πάντα.
Είναι ωστόσο άλλος ο πόνος της μάνας και άλλος του πατέρα. Άλλος του αδερφού άλλος των λοιπών συγγενών. Θα σταθώ στον πόνο του Σταύρου. Ο Σταυρός, είναι ανεβασμένος στον δικό του σταυρό και δεν θέλει να βγεί από εκεί. Είναι ανάγκη; Είναι φόβος; Είναι το σοκ;
Όπως και να χει όσοι τον έχουν δει από κοντά λένε πώς ο πατέρας του Παντελή μοιάζει να έχει χάσει την ενέργειά του. Μοιάζει να έχει χάσει την ζωή του. Την ενέργειά του.
Χθες το μεσημέρι με πολύ μεγάλη προσπάθεια κάποιοι φίλοι της οικογένειας κατάφεραν να τον βγάλουν από το σπίτι και να τον μεταφέρουν στο πρακτορείο στη Νέα Ιωνία.
Τα δυο μαγαζιά της οικογένειας Παντελίδη είναι γεμάτα από κόσμο. Πιο πολύ από φίλους της οικογένειας. Αυτοί οι φίλοι ήταν εκείνοι που χθές προσπάθησαν να απαλύνουν τον αβάσταχτο πόνο του πατέρα που πριν απο μια εβδομάδα έμαθε ότι το παιδί του σκοτώθηκε. Εκεί ο Σταύρος Παντελίδης μίλησε με κόσμο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είχε τα ξεσπάσματα του, αλλά την ίδια στιγμή ένιωσε κοντά στο παιδί του ξανά μέσα από την αγάπη όσων τον θαύμαζαν και τον εκτιμούσαν.
nassosblog