Ο νους μου ταξιδεύει σ΄εκείνους τους χρόνους… σ΄εκείνες τις ώρες… Στοιχειώνει στη φράση: ….Εχθρέ, γιατί δεν ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις;…
Και κλαίω! Κλαίω μέσα μου τη γενειά που τον πόλεμο δεν γνώρισε, που κάηκε εύκολα πιστεύοντας στα δώρα αυτών που γύρισαν από τα ξένα “έξυπνοι”, πτυχιούχοι, πολυταξιδεμένοι… Σπούδαζαν λέει κι αντί για δόξα τιμής κόμισαν στη μάνα πατρίδα καθρεφτάκια και χάντρες. κόλπα και κρυμμένες φωτιές σε συμφωνίες. Μ΄αυτές τις φωτιές πυρπόλησαν τις ψυχές μας, τα όνειρα, το μέλλον. Στη χώρα του περήφανου ΟΧΙ εγκατέστησαν την μιζέρια, την έκαναν άντρο υποδούλωσης της ελευθερίας ξεχνώντας ότι εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία.
Ποιες Θερμοπύλες ορίσατε να φυλάττεται ω παλικάρια; Ποια ιερή γη δημιουργήσατε ποτίζονταν την με αίμα; Οι μαχητές της Πίνδου ήταν και θα είναι οι οδηγοί της ελπίδας για μια πατρίδα που θα φωτίζει στους αιώνες την οικουμένη.
Mε χαρά και υπερηφάνεια θα γιορτάζουμε ξανά και ξανά την επέτειο του ηρωικού «ΟΧΙ» και με ευλάβεια θα υποκλινόμαστε στο θάρρος και την ομοψυχία, την αλύγιστη θέληση του λαού μας για ελευθερία. Η εθνική ανεξαρτησία είναι αδιαπραγμάτευτη έννοια για τον κάθε ένα από μας κι αυτή θα μας οδηγήσει πάλι στο λαμπρό πεπρωμένο μας.
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1940!
Ζήτω οι αθάνατοι ήρωές μας!
Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου