Για κάποιο λόγο που δεν έχω καταλάβει τόσα χρόνια, είναι πως η ταινία «Μόνος στο σπίτι» είναι κάτι σαν επίσημη ταινία των Χριστουγέννων. Κι ο μικρός (τότε) πρωταγωνιστής, ο Μακόλεϊ Κάλκιν, είναι ο Πέτρος Γαϊτάνος των γιορτών: όπως ακριβώς αν δεν ακούσεις τον Γαϊτάνο, ξέρεις ότι δεν έχει έρθει το Πάσχα, έτσι ακριβώς αν δεν δεις τον Μακόλεϊ, δεν έχουν έρθει οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Και όλο αυτό που θα διαβάσετε δεν έχει να κάνει με το αν συμπαθεί κανείς ή αντιπαθεί τον Μακόλεϊ Κάλκιν και επίσης δεν έχει να κάνει με το τι απέγινε στη ζωή του, τι έκανε μεγαλώνοντας και όλα τα σχετικά. Το αφήνουμε στην άκρη αυτό – άλλωστε δεν είναι ούτε το πρώτο «παιδί θαύμα», ούτε το τελευταίο, που λάλησε από την επιτυχία και την αναγνωρισιμότητα σε πολύ τρυφερή ηλικία και δεν ήξερε πώς να τα διαχειριστεί όλα αυτά μεγαλώνοντας.
Οι προσευχές μας είναι με τον Τζάστιν Μπίμπερ και τι θα απογίνει όταν μεγαλώσει (not) αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση σε ένα άλλο κομμάτι.
Επιστροφή στο θέμα μας
Το «Μόνος στο σπίτι» είναι μια ταινία που παίζεται κάθε χρόνο. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Και παίζεται με μεγάλη επιτυχία από τότε που πρωτοβγήκε, το 1990 μέχρι σήμερα, μην σας πω ότι σήμερα έχει ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία από τότε και σκίζει στα δυο όποιο πρόγραμμα παίζει απέναντι στην ελληνική τηλεόραση.
Και η προφανής ερώτηση είναι μια: πώς στο διάολο συμβαίνει αυτό;
Δώστε λίγο βάση στην υπόθεση: είναι Χριστούγεννα και η πολύτεκνη οικογένεια των Μακάλιστερ φεύγει για διακοπές στη Γαλλία. Προλαβαίνουν οριακά την πτήση τους, μπαίνουν στο αεροπλάνο, απογειώνονται και συνειδητοποιούν ξαφνικά ότι έχουν ξεχάσει κάτι. Τον 8χρονο γιο τους Κέβιν. Ο οποίος μόλις καταλαβαίνει ότι είναι ολομόναχος, αποφασίζει να το γλεντήσει αλλά έχει να αντιμετωπίσει δυο διαρρήκτες που θέλουν να μπουκάρουν στο σπίτι.
Έχουμε λοιπόν και λέμε: μια οικογένεια πάει διακοπές και ξεχνάει πίσω το παιδί της! Το οκτάχρονο παιδί της, όχι το 16χρονο. Δηλαδή αυτοί οι υπεύθυνοι γονείς, θυμούνται να κλείσουν τον θερμοσίφωνα, να κλειδώσουν το γκαράζ, να πάρουν ρούχα, καλλυντικά και κολόνιες, αλλά ξεχνάνε το παιδί τους. Κι αντί να τελειώσει κάπου εκεί η ταινία με μια παρέμβαση της Πρόνοιας, να τους πάρουν τα παιδιά και να τα δώσουν όλα σε ανάδοχους γονείς, η ταινία συνεχίζεται. Με ένα 8χρονο παιδί μόνο στο σπίτι που περνάει μια χαρά (προφανώς έχει πάρει χαμπάρι σε πόσο άθλια οικογένεια ζει, αφού τον ξεχνάνε και πάνε διακοπές), ο οποίος έχει να αντιμετωπίσει δυο διαρρήκτες που θέλουν να μπουν σπίτι του και περνάνε τα πάνδεινα από τον μικρό. Και όλοι καταλαβαίνουμε τι θα του έκαναν αν τελικά κατάφερναν να μπουν σπίτι με όλα αυτά που τους έκανε σε όλη την ταινία…
Πόσο διασκεδαστικό δηλαδή μπορεί να είναι να ξεχάσεις το 8χρονο παιδί σου και να πας διακοπές – και μάλιστα όχι στο Δήλεσι, αλλά σε άλλη χώρα και άλλη ήπειρο;
Και για να το πάω λίγο παρακάτω, άντε και είσαι 20 ετών και το βλέπεις και γελάς. Άμα γίνεις γονιός, γελάς; Θα γέλαγες δηλαδή αν σου συνέβαινε; Θα έλεγες «ε ρε γέλια, ξεχάσαμε τον Νικολάκη σπίτι! Κοίτα να δεις πλάκα. Πώς να τα περνάει άραγε; Κάτσε να τον πάρω ένα τηλέφωνο».