«Μάνα θα τελειώσω τη σχολή και μετά που θα πάω; Τι θα κάνω; Αυτό που ζούμε λέγεται ζωή;» ρώταγε τη μητέρα του ο Βασίλης Αντώνου, που κρεμάστηκε από δέντρο μέσα στο Μετσόβιο
«Σαν μαχαιριά στην καρδιά ήταν το άκουσμα της είδησης για το θάνατο του γιου μου. Δεν είχε κανένα πρόβλημα το παιδί μου, όπως διαδίδουν κάποιοι. Ήταν αριστούχος φοιτητής. Είχε όμως κοινωνικές αναζητήσεις. Μου έλεγε “μάνα θα τελειώσω τη σχολή και μετά που θα πάω; Τι θα κάνω; Αυτό που ζούμε λέγεται ζωή;”. Το παιδί μου ήταν ευαίσθητο και είχε κοινωνικές ευαισθησίες» λέει στο protothema.gr η Ελένη, μητέρα του Βασίλη Αντώνου, που βρέθηκε απαγχονισμένος στις 22 Φεβρουαρίου, εντός της σχολής του στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Τα ερωτήματα γύρω από το θάνατο του 21χρονου νέου είναι πολλά, ενώ εντύπωση προκαλεί και το γεγονός ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα προσπάθησε να «κουκουλώσει» το θέμα, ενώ ακόμα και σήμερα τηρεί σιγή ιχθύος, αφού η είδηση είδε το φως της δημοσιότητας από τα foititikanea.gr., έπειτα από καταγγελία.
Όπως περιγράφει η μητέρα του, ο Βασίλης δεν αυτοκτόνησε γιατί είχε ψυχολογικά προβλήματα, όπως βιάστηκαν κάποιοι να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, ούτε γιατί έχασε τον πατέρα του πριν από δυο χρόνια εντελώς ξαφνικά από εγκεφαλικό.
Πήγαινε στη σχολή μαζί με τον αδερφό του, Νίκο, ο οποίος είναι προπτυχιακός φοιτητής στο τμήμα Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ.
Οι συμφοιτητές του δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη πως ο Βασίλης δεν θα είναι πια ανάμεσά τους, ενώ τον περιγράφουν ως ένα ταλαντούχο παιδί, που αναζητούσε ένα καλύτερο μέλλον, ένα καλύτερο αύριο. Συνεχώς όμως έπεφτε σε αδιέξοδο και ανησυχούσε πολύ για τα αδιέξοδα που δημιουργεί η κοινωνία μας στα νέα παιδιά. Τον χαρακτηρίζουν φιλεύσπλαχνο, αφού το χαρτζιλίκι του το μοίραζε σε όσους του άπλωναν το χέρι μέσα στο μετρό ή στα παγκάκια της Αθήνας.
Από τα παιδικά του χρόνια ήταν ένας άριστος μαθητής, με ιδιαίτερη κλίση στα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες. Υπήρξε απόφοιτος του Κολεγίου Αθηνών, ενώ πέρασε στη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών με 19.145 μόρια.
Ευρισκόμενος στο 4ο έτος, πολύ σύντομα θα κρατούσε στα χέρια του το πτυχίο του με έναν καλό βαθμό, αφού οι βαθμολογίες που είχε συγκεντρώσει έως τώρα στα μαθήματα ήταν αρκετά υψηλές.
«Και μετά τι;» αναρωτιόταν συνεχώς, ενώ μοιραζόταν τις σκέψεις του με τους συμφοιτητές του, χωρίς να λαμβάνει μια ικανοποιητική απάντηση. Ούτε εκείνοι ξέρουν άλλωστε τι θα κάνουν τους επόμενους μήνες μετά το πτυχίο.
«Το Σάββατο το βράδυ είχαμε πάει κάπου μαζί. Μετά έφυγε και από τότε δεν τον ξαναείδα. Περίμενα να επιστρέψει στο σπίτι κάποια στιγμή, αλλά δεν ήρθε και ανησύχησα. Την Κυριακή πήγα στο αστυνομικό τμήμα και δήλωσα την εξαφάνισή του. Ο αδερφός του, Νίκος, μοίραζε φωτογραφίες του Βασίλη στους φοιτητές του Πανεπιστημίου, μήπως τον είχε δει κάποιος, λίγο πριν μάθουμε από την αστυνομία τι συνέβη» λέει η κυρία Ελένη Αντώνου και συνεχίζει, περιγράφοντας με παράπονο το διάλογο μεταξύ της αστυνομίας και του γιου της:
«Τηλεφώνησαν στο γιο μου, τον Νίκο, από το Τμήμα Ζωγράφου και του είπαν:
– Εντάξει, τον βρήκαμε.
– Είστε σίγουροι, φοράει γκρι φούτερ και μαύρα παπούτσια;
– Ναι, έτσι είναι.
– Ωραία, δώστε τον μου (εννοεί στο τηλέφωνο), να του μιλήσω.
– Δεν κατάλαβες, είναι απαγχονισμένος».
Το σώμα του 21χρονου φοιτητή εντοπίστηκε αρχικά από έναν επιστάτη στο χώρο του Πολυτεχνείου, κρεμασμένο από ένα δέντρο ανάμεσα σε κτίρια της σχολής. Στο σημείο αυτό υπάρχουν πολλά δέντρα και γι’ αυτό δεν έγινε εξ αρχής αντιληπτός.
Η κηδεία του τελέστηκε στις 25 Φεβρουαρίου στο κοιμητήριο της Νέας Μάκρης.