Ήταν Μάρτης του 2012 όταν η μοίρα έπαιξε ένα πολύ σκληρό παιχνίδι στην Μπέλλα Κυδωνάκη. Ο μοναχογιός της Γιάννης, «έφυγε» ξαφνικά από την ζωή από ανακοπή καρδιάς, βυθίζοντας σε πένθος τόσο την ίδια, όσο και την 18 ετών τότε αδερφή του, Σταματίνα.
Τρεισήμισι χρόνια έχουν περάσει και όμως, όπως εξομολογήθηκε η γνωστή αστρολόγος στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα», οι πληγές στην ψυχή της είναι ακόμα νωπές.
«Έχω εντρυφήσει σε θέματα θρησκείας και φιλοσοφίας. Είμαι πεπεισμένη πως τον Γιάννη θα τον ξαναδώ και αυτή ήταν η πρώτη μου ας το πούμε ευκολία, όταν ξεκίνησα να βγω από το σκοτεινό το ταξίδι, γιατί είναι πολύ σκοτεινό. Το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν χάνεις το παιδί σου είναι πως διαπραγματεύεσαι αν θα ζήσεις ή αν θα πεθάνεις. Εγώ το διαπραγματεύτηκα για πολύ μεγάλο διάστημα. Ήθελα να πεθάνω. Ήθελα να μη ζω. Μετά βέβαια ξεκίνησα σιγά-σιγά να ασχολούμαι με τους αγγέλους(σ.σ: διάβαζε πολλά βιβλία μεταφυσικής).
Οι άγγελοι ήταν το πρώτο μήνυμα μέσα μου φωτός γιατί όταν μπαίνεις σ’ αυτό το τούνελ δεν μπορείς να βγεις. Ούτε καταλαβαίνεις πως είσαι, πως περνάνε οι μέρες, πως ζεις… Ζεις σ’ έναν εφιάλτη και όταν βγαίνεις από εκεί, αρχίζεις σιγά-σιγά και κάνεις πράγματα για να μη χαθείς . Βέβαια είχα και το άλλο μου παιδί και όφειλα να ζήσω. Δεν μπορούσε να βλέπει μία μαμά με μαύρα, ούτε όλη την ημέρα να κλαίω, έπρεπε να δει έναν άνθρωπο δυνατό, που να την στηρίξει και να της πει προχώρα γιατί ήταν 18 χρόνων δεν ήταν μεγάλη, ήταν στο Λονδίνο και σπούδαζε, έπρεπε να δώσω μία σπρωξιά και να προχωρήσω» εξομολογήθηκε με δάκρυα στα μάτια.
Η ίδια θυμήθηκε και τις πρώτες μέρες της ζωής της χωρίς τον αγαπημένο της Γιάννη!
«Πρώτον άλλαξα σπίτι, δεύτερον πόσο καιρό περίμενα να ακούσω το κλειδί στην πόρτα. Τα ρούχα του, δεν τα έχω πειράξει, τα πράγματά του τίποτα απλά ζω με αυτό. Σαν να έχεις μία αρρώστια, μία αναπηρία και να λες, θα ζήσω μ’ αυτό. Η καρδιά τον πρώτο καιρό ήταν πληγωμένη».
Παρόλα αυτά, η αστρολόγος εξήγησε πώς ο θάνατος του 24χρονου γιού της είχε και θετική επίδραση πάνω της.
«Την ημέρα λοιπόν που θα πηγαίναμε να κηδέψουμε το παιδί, η καρδιά μου “έσπασε” στα δύο και ξεχείλιζε απίστευτη αγάπη και έτσι είπα “για να ξεχειλίζω εγώ τέτοια αγάπη δεν μπορεί το παιδί μου να μην πάει στο φως(σ.σ: στον παράδεισο) . Είχα τέτοια αγάπη μέσα μου, που έλεγα “το παιδί μου πηγαίνει στο φως και εγώ πρέπει να το χαιρετίσω με αγάπη, να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να σταματήσω να κρίνω, να έχω ενοχές γενικά να βελτιωθώ για να είναι η ψυχή του παιδιού μου καλύτερη”. Ευγνωμόνησα τον θεό που μου έδωσε αυτό το παιδί, μέχρις αυτή την ηλικία, με αυτές τις εμπειρίες, φαντάσου να μην το είχα γνωρίσει ποτέ αυτό το παιδί, να μην είχε έρθει στη ζωή μου. Έχω ακόμα τον πόνο στην ψυχή μου, αλλά έχω βρει δεκανίκι και φάρμακο την αγάπη.
Και το λέω πολύ αληθινά. Έκανα με διάφορες άλλες μαμάδες ομάδες για το πένθος, γιατί ήταν και άλλες μαμάδες που είχαν χάσει τα παιδιά τους, με προσέγγισαν και άλλες μητέρες και είναι σημαντικό γιατί λες “δεν είμαι μόνη μου”. Πονάμε πολύ για τα όνειρα που χάνουμε και είχαμε κάνει χιλιάδες όνειρα για τα παιδιά μας. Είμαστε και εμείς οι Έλληνες οι γονείς που έχουμε πάθος με τα παιδιά μας. Αυτά τα όνειρα τελειώσανε δεν υπάρχουν πια» είπε με τρεμάμενη φωνή η Μπέλλα Κυδωνάκη.
[responsivevoice_button voice=”Greek Female” buttontext=”Άκουσε το άρθρο”]
star.gr