Συμπεριλαμβάνεται στο Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας και χαρακτηρίζεται ως «κινδυνεύον» είδος – Ιερό ζώο για τους Ινδιάνους των ΗΠΑ
Ένας χρυσαετός αλμπίνο σπάνιος, τόσο σε ομορφιά, όσο και στο είδος του, βρέθηκε στις 7 Οκτωβρίου μετά από καταιγίδα στο Μεσολόγγι, από εθελοντή του Φορέα Διαχείρισης της λιμνοθάλασσας και φροντιστή της Ορνιθολογικής, ο οποίος το έστειλε στον Σύλλογο Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής «Anima».
Προς το παρόν ο χρυσαετός υποβάλλεται σε εργαστηριακές εξετάσεις και δέχεται τη φροντίδα των μελών του Συλλόγου ώστε να ανακτήσει όσο το δυνατό γρηγορότερα τις δυνάμεις του, όμως ήδη η περίπτωσή του έχει κινήσει το παγκόσμιο επιστημονικό ενδιαφέρον και η… χάρη του έχει φτάσει μέχρι τις ΗΠΑ και τους Ινδιάνους δημιουργούς του μοναδικού κέντρου αναπαραγωγής χρυσαετού στις Ηνωμένες Πολιτείες για τους οποίους, όπως οι ίδιοι έγραψαν στην Αnima, ο λευκός αετός είναι ιερό ζώο.
Ο αλμπίνος χρυσαετός συμπεριλαμβάνεται στο Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας και χαρακτηρίζεται ως «κινδυνεύον» είδος.
Η σημερινή του κατανομή περιορίζεται σε ορισμένες ορεινές και ημιορεινές περιοχές της Θράκης και της Μακεδονίας, στην οροσειρά της Πίνδου μέχρι και τη Στερεά, καθώς και σε ελάχιστες θέσεις της Πελοποννήσου και της Εύβοιας. Από τα νησιά απαντάται στην Κρήτη και πιθανόν στη Σύρο. Ο πληθυσμός του τη δεκαετία του ’80 κυμαίνονταν σε 150 με 200 ζευγάρια ενώ το 2004 δεν ξεπερνούσε τα 100 με 150 ζευγάρια.
Το είδος φωλιάζει κυρίως σε βράχια, σε υψόμετρο 800 με 2.000 μέτρα, αλλά και σε δέντρα (π.χ. στο δάσος της Δαδιάς). Τρέφεται με πουλιά, θηλαστικά μικρού και μεσαίου μεγέθους, ερπετά, καθώς και ψοφίμια, ειδικά τον χειμώνα.
Στην ηπειρωτική Ελλάδα και ιδιαίτερα στη Μακεδονία και στη Θράκη, όπως επισημαίνεται στο Κόκκινο Βιβλίο, οι χρυσαετοί τρέφονται πολύ συχνά με χελώνες, τις οποίες ρίχνουν από ψηλά σε βράχια για να σπάσουν το καβούκι τους.
Βασικές απειλές για το είδος είναι η λαθροθηρία, η παράνομη χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων και η υποβάθμιση των βιοτόπων του (κυρίως η εγκατάλειψη των ορεινών καλλιεργειών), καθώς και, σε τοπικό επίπεδο, η υπερθήρευση ορισμένων βασικών ειδών διατροφής, όπως οι πέρδικες, ο λαγός κ.ά.