Κάθε της γεύμα, μπορούσε να είναι το τελευταίο της…
Η ηλικιωμένη κυρία που σήμερα ποζάρει χαμογελαστή στον φωτογραφικό φακό, στα 25 της χρόνια, έκλαιγε καθημερινά.
Ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς της. Το όνομά της είναι Margot Wölk και η δουλειά της, ήταν να δοκιμάζει τα φαγητά του πιο μισητού ανθρώπου στην παγκόσμια ιστορία, του Αδόλφου Χίτλερ. «Κάθε γεύμα, μπορούσε να είναι και το τελευταίο της» σημειώνει εύστοχα ο δημοσιογράφος της Intependent, που κατέγραψε την ιστορία της Wolk.
Η Wolk δεν ήταν Ναζί. Είχε εξαναγκαστεί μαζί με άλλες 15 νεαρές κοπέλες, να δουλέψει στο αρχηγείο του Χίτλερ, την περίφημη «Σπηλιά του Λύκου» κατά τη διάρκεια του Β” Παγκοσμίου Πολέμου.
Το μόνο που είχε να κάνει, είναι να τρώει το φαγητό που προοριζόταν για τον Χίτλερ και να περιμένει μία ώρα, για να δει αν τελικά, θα ζήσει!
«Κάποια κορίτσια δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυα τους, με το που ξεκινούσαν να τρώνε. Ήταν τόσο φοβισμένες. Έπρεπε να το φάμε όλο. Μετά, έπρεπε να περιμένουμε να περάσει μία ώρα, και κάθε φορά φοβόμασταν ότι θα πεθαίναμε. Κλαίγαμε σαν σκυλιά και μετά ήμασταν τόσο ευτυχισμένες που είχαμε επιβιώσει» θυμάται η Wolk.
Ο Χίτλερ δεν έτρωγε ποτέ κρέας, μας πληροφορεί η Wolf. «Το μενού δεν είχε ποτέ κρέας. Είχαμε πληροφορίες ότι οι Βρετανοί προσπαθούσαν να δηλητηριάσουν τον Χίτλερ. Ποτέ δεν έτρωγε κρέας. Mας έδιναν, ρύζι, μακαρόνια, πιπεριές, καλαμπόκι και αρακά» λέει η 97 χρονη σήμερα Wolk.
Όπως αποκαλύπτει, έγινε το πειραματόζωο του Χίτλερ, μετά από έναν βομβαρδισμό του διαμερίσματος που συντηρούσε μαζί με τον σύζυγό της, Karl, στο Βερολίνο. Μετακόμισε στην πεθερά της, στην πόλη, Parcz, στην Πολωνία. Το σπίτι βρισκόταν δίπλα στη «Σπηλιά του Λύκου», και ο δήμαρχος της πόλης, ένας πορωμένος Ναζί, την ανάγκασε να δοκιμάζει τα φαγητά του Χίτλερ. Καθημερινά αξιωματικός των Ες Ες, την μετέφερε μαζί με τα άλλα κορίτσια, σε ένα σχολείο, για να φάνε τα φαγητά. «Η ασφάλεια ήταν τόσο «ασφυκτική» που ποτέ δεν είδα τον Χίτλερ από κοντά. Μόνο τον σκύλο του, Blondi είχα δει», λέει και αποκαλύπτει ότι ένα βράδυ τη βίασε ένας αξιωματικός των Ες Ες.
Η περιπέτεια της τελείωσε, τα τέλη της δεκαετίας του 44, όταν κατάφερε να δραπετεύσει, στο Βερολίνο, αλλά ο εφιάλτης της, συνεχίστηκε, όταν ο ρωσικός στρατός μπήκε στην πόλη του Βερολίνου. «Όλα τα κορίτσια ντυθήκαμε σαν γριές αλλά οι Ρώσοι μας έσκισαν τα φορέματα και μας μετέφεραν μέσα σε ένα ιατρείο. Μας βίαζαν για 15 μέρες. Ζούσαμε την κόλαση στη γη» θυμάται.