Δεν έχω πολλά ηρωικά πράγματα να διηγούμαι απο την δουλειά μου, έχουν περάσει πολλά χρόνια απο τότε που το αθλητικό ρεπορτάζ ήταν ηρωικό.
Οι δρόμοι μου με τον Μάκαρο διασταυρώθηκαν δυο φορές. Την πρώτη του είχα πάρει συνέντευξη, για το sportime κάπου στο 1995-96, πραγματική εμπειρία.
Τον είχα συναντήσει σε ένα ημιυπόγειο μαγαζί. Κατέβηκα τα σκαλιά, σκοτάδι, δυο φουσκωτοί ακροβολισμένοι και ο Μάκαρος σε ένα μικρό και στενό ξυλινο γραφείο. Πάνω είχε μια λάμπα, ένα τηλέφωνο και 5-6 “τούβλα” -πεντοχίλιαρα. Πάνω στα τούβλα ένα πιστόλι, το οποίο μάζεψε άνετος όταν πλησίασα.
Με καλοδέχτηκε, μου πρόσφερε καφέ και κουβεντιάσαμε για ώρα και για όλα. Στην συνέντευξη στο sportime δεν μετεφερα τίποτα απο όλα αυτά για τα πιστόλια και τα τούβλα.
Μερικά χρόνια αργότερα δούλευα στα περιοδικά του Παπαχριστόπουλου, στην Δάφνη Επικοινωνίες.
Είχε μόλις αναλάβει την ΑΕΚ για δεύτερη φορά και μου ζήτησαν να γράψω ένα θέμα για τον Ψωμιάδη, στο γνωστό ύφος που πρέπει να γράφουν τα περιοδικά.
Δεν ξέρω τι με έπιασε και έγραψα στις πρώτες αράδες του κειμένου αυτάπου δεν είχα γράψει στο Sportime. Πως τον γνώρισα, τα πακέτα, το πιστόλι κ.λπ. Το διάνθισα και με τις επιβεβαιωμένες-ανεπιβεβαίωτες ιστορίες για τον Ντάνι Βρέινς και την θητεία του στην ΑΕΚ και μερικά άλλα.
Το θέμα βγήκε και μερικές μέρες αργότερα, ήμουν με τον Μένιο τον Σεβαστιάδη και σχεδιάζαμε ένα στοιχηματικό περιοδικό για λογαριασμό του ομίλου.
Ξαφνικά ο σαράντης με φωνάζει στο γραφείο του και με ρωτάει:
“Τι έγραψες ρε μλκ για τον Ψωμιάδη;”
“Τι έγραψα”, απαντάω.
“Δεν ξέρω, πάντως, τα έχει πάρει άσχημα. Με πήρε τηλ και στέλνει τον τάδε (δεν θυμάμαι το όνομά του) να σε βρει”.
“Και ποιος είναι αυτός”, ρωτάω ο αφελής.
“Το πρώτο μαχαίρι του”, μου λέει ο Σαράντης.
Μου φυγε η μαγκιά, εννοείται.
Γύρισα κάτασπρος στο γραφειάκι, όπου ο Μένιος με ρωτάει τι τρέχει. “Το και το”, του λέω.
“Ρε μλκ τα λένε αυτά”, μου κάνει και αρχίζει να μαζεύει τα πράγματά του.
Πήρα τηλεφωνο στην πύλη τους σεκιούριτι που ήσαν τότε στην εταιρεία και τους είπα αν πλησιάσει ο τάδε μην τον αφήσετε να ανέβει. Πέντε λεπτά αργότερα στην πύλη είχαν …σχολάσει.
Τελικά, ο τύπος ήρθε και πήγε κατευθείαν στον Σαράντη, που καθώς γνώριζε τους ανθρώπους και τους κώδικες της νύχτας τον ηρέμησε μαζί με τον Κυριάκο τον Κερανόπουλο.
Κι έτσι είμαι ακόμα εδώ και σας τα διηγούμαι…
ΥΓ. εννοείται ότι τα γράφω μόνο και μόνο επειδή ξέρω ότι δεν μπορεί (;) πια να με απειλήσει.
George Gougas
press-gr.com