Για τη διαπραγματευτική ομάδα, την οποία πλέον εποπτεύει άμεσα ο ίδιος, η «κόκκινη γραμμή» των ιδιωτικοποιήσεων να θεωρείται παρελθόν ήδη από τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου.
Αντίστροφα, οι συντάξεις να παραμένουν «κόκκινη γραμμή», αλλά όλοι γνωρίζουν ότι άρχισε να θολώνει.
Οι εστίες αντίστασης για τις «κόκκινες γραμμές» που έχουν ήδη πέσει, όπως στην περίπτωση των ιδιωτικοποιήσεων, και ακόμη περισσότερο γι’ αυτές που απειλούνται είναι ισχυρές.
Tρεις υπουργοί είναι αποφασισμένοι να παραιτηθούν εάν η συμφωνία που τελικά επιτευχτεί δεν συνάδει με τις πολιτικές και ιδεολογικές τους απόψεις;
Πληροφορίες αναφέρουν πως πρόκειται για τους Θοδωρή Δρίτσα(;), Δημήτρη Στρατούλη(;) και Παναγιώτη Λαφαζάνη(;).
Πιο συγκεκριμένα, ο Θοδωρής Δρίτσας από την εποχή που αναδείχτηκε επικεφαλής του δημοτικού σχήματος «Λιμάνι της αγωνίας» στον Πειραιά μέχρι την πρόσφατη υποψηφιότητά του για τη δημαρχία του Πειραιά, έχει ταυτιστεί με ποικίλα κινήματα πολιτών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. Έτσι, δεν δίστασε πρόσφατα να «αδειάσει» τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη, όταν ο τελευταίος κατά το ταξίδι του στην Κίνα μίλησε για παραχώρηση του 51% του λιμανιού.
Ο στέλεχος της Αριστερής Πλατφόρμας Δημήτρης Στρατούλης, δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα βάλει την υπογραφή του σε νέες περικοπές στις συντάξεις. Παρακολουθεί λοιπόν με αγωνία την «κόκκινη γραμμή» των συντάξεων να «θολώνει» και έχει αποδυθεί σε αγώνα δημόσιων διαβεβαιώσεων ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν τέτοιες περικοπές.
Τέλος, για τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, η «υπογραφή» είναι βαριά για πολλούς λόγους. Διότι δεν είναι απλώς ένας υπουργός με αριστερό προφίλ και παρακαταθήκες, αλλά κάτι πολύ περισσότερο: ο ηγέτης της Αριστερής Πλατφόρμας, με την οποία ασχολείται… όλος ο πλανήτης «δείχνοντάς» την σαν την «πέτρα του σκανδάλου».
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δεν «κουβαλάει» μόνο τη δική του ιστορία αλλά και την ιστορία και την περηφάνια πολλών άλλων. Και το να βάλει την υπογραφή του σε ιδιωτικοποιήσεις (γενικώς, αλλά ειδικότερα στον τομέα ευθύνης του, στο χώρο της ενέργειας) ισοδυναμεί κατά την αντίληψή του με προσωπική πολιτική «αυτοκτονία» και «ατίμωση»…