Ένα κυριακάτικο πρωινό στη Συναγωγή, Εκκλησία όλων των εθνών.
Φτάνοντας με δύο φίλους μου στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου στεγάζεται η Συναγωγή, Εκκλησία όλων των Εθνών, δεν ήμασταν καθόλου σίγουροι πως έχουμε έρθει στο σωστό μέρος. Πριν προλάβουμε να ελέγξουμε το νούμερο και τη διεύθυνση μας πλησίασε ένας νεαρός άντρας και μας ρώτησε τι ψάχνουμε.
Φορούσε ένα λευκό ταμπελάκι που έγραφε “Ταξιθέτης” και ευγενικά μας υπέδειξε να πάμε στον πρώτο όροφο και να χαμηλώσουμε τα κινητά μας. Ανοίγοντας την πόρτα του ασανσέρ αντικρίσαμε μία τοιχογραφία με τη λέξη SCOAN (Synagogue Church of All Nations). Στα δεξιά μας αντικρίσαμε μία σχεδόν γεμάτη αίθουσα, που το στήσιμο της μου θύμισε κάποιου είδους σεμινάριο. Καρέκλες στη σειρά, στην αριστερή πλευρά με ακουστικά μετάφρασης, οθόνες που έδειχναν τι ακριβώς γίνεται μπροστά και μεγάφωνα που μετέδιδαν τον ήχο.
Όπως μάθαμε ήταν η ώρα των “Ομολογιών”. Αφού καθίσαμε στις θέσεις που μας υπέδειξε η ταξιθέτρια αρχίσαμε αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς γινόταν “μπροστά”. Οι πιστοί εξιστορούσαν θαύματα που ισχυρίζονταν πως τους είχαν συμβεί. Σίγουρα όχι τόσο εντυπωσιακό όσο οι εξορκισμοί που είχαμε δει στο site και στο κανάλι της SCOAN στο youtube, έπρεπε όμως να κάνουμε υπομονή, μέχρι την ώρα της Απελευθέρωσης.
Προς το παρόν, ένα νεαρό κορίτσι εξιστορούσε το πρόβλημα που είχε τις προηγούμενες μέρες με το μάτι της. Στις οθόνες εμφανίστηκαν οι φωτογραφίες που πιστοποιούσαν πως πράγματι, το ένα μάτι του κοριτσιού ήταν πρησμένο. Στο επόμενο πλάνο είδαμε την κοπέλα live, ο φακός ζούμαρε στο μάτι της που πλέον δεν είχε κανένα πρόβλημα, ενώ ακούγαμε και την εξιστόρηση της με τη βοήθεια μίας άλλης κοπέλας που της έκανε τις ερωτήσεις: “Τι ακριβώς αισθανθήκατε όταν βάλατε το υγρό στο μάτι;” “Με έκαιγε πάρα πολύ, αλλά δεν φοβήθηκα καθόλου.
Συνέχισα να προσεύχομαι. Την επόμενη μέρα ξύπνησα και το μάτι μου ήταν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα”. Οι ερωταποκρίσεις συνεχίστηκαν για αρκετή ώρα και όπως καταλάβαμε το νεαρό κορίτσι που είχε χρησιμοποιήσει “χρισμένο νερό”. Ο Χάρης Τσακωνίδης, ο πρωτοστάτης της SCOAN στη Θεσσαλονίκη και άνθρωπος Σοφίας, θα μου εξηγούσε αργότερα ότι το συγκεκριμένο νερό είχε έρθει σε επαφή με τον Ηγέτη της SCOAN, τον TB Joshua ή αλλιώς, όπως τον αποκαλεί, άνθρωπο του Θεού. “O άνθρωπος του Θεού έχει φτιάξει με εντολή του Θεού το χρισμένο νερό όπως και κάποια χρισμένα αυτοκόλλητα.
Είναι αυτοκόλλητα που έχουν κάποια λόγια σοφίας και μπορείς να τα κολλήσεις στο σπίτι, στο αυτοκίνητό σου… Υπάρχει πολύς κόσμος που έχει Ομολογίες από θαύματα που έγιναν μέσω αυτών των χρισμένων αντικειμένων. Έχουμε και το faith bracelet, κάτι αντίστοιχο του κομποσκοινιού”.
Η εκπρόσωπος του τμήματος Ομολογιών που μιλούσε στο μικρόφωνο, αναφέρονταν στο κορίτσι ως Αδερφή και στο τέλος παρότρυνε το κοινό να την χειροκροτήσει. Πήγα να βγάλω το κινητό μου να στείλω ένα μήνυμα, αλλά μία άλλη Ταξιθέτρια μου είπε πως η χρήση κινητού απαγορεύεται. Πρόσεξα πως υπήρχαν περίπου είκοσι ταξιθέτες στον χώρο, οδηγούσαν τον κόσμο στις θέσεις και έμοιαζαν να έχουν τη γενική εποπτεία.
Στη συνέχεια τον λόγο πήρε μία γυναίκα μέσης ηλικίας που εξιστόρησε ένα πρόβλημα γραφειοκρατικής και οικονομικής φύσης που της είχε προκύψει, σχετικά με ένα έγγραφο που έπρεπε να αποσπάσει από κάποιον οφειλέτη για τον οποίο είχε εγγυηθεί. Την προηγούμενη εβδομάδα, κατά τη διάρκεια της “γραμμής της προσευχής” ο Χάρης Τσακωνίδης είχε ακουμπήσει τα υπόλοιπα έγγραφα που αφορούσαν την υπόθεσή της. Στις οθόνες παίχτηκε σε αργή κίνηση το επίμαχο στιγμιότυπο ενώ η εκπρόσωπος των Ομολογιών το επισήμανε “εδώ βλέπουμε πολύ καθαρά τον Αδερφό να ακουμπάει τα χαρτιά”.
Όπως μου εξήγησε αργότερα ο Χάρης Τσακωνίδης, δεν είναι σπάνιο οι πιστοί να έχουν μαζί τους έγγραφα, αντιθέτως μερικές φορές είναι απαραίτητο προκειμένου να σταθούν στη γραμμή της Προσευχής, ειδικά όταν πρόκειται για ζητήματα υγείας. “Αν σταθεί κάποιος και πει απλά πως είναι άρρωστος, χωρίς τη γνωμάτευση γιατρού και πράγματι ο Θεός τον θεραπεύσει μπορεί κάποιος να τον αμφισβητήσει και να του πει πως δεν ήταν ποτέ άρρωστος.
Γι’ αυτό ζητάμε και τις γνωματεύσεις. Τα πλακάτ που κρατάμε από πίσω τους τα γράφουμε από την προηγούμενη μέρα που γίνεται η προετοιμασία. Κάθε Σάββατο έχουμε ειδικό πρόγραμμα εγγραφής για τη γραμμή της προσευχής”.
Ο ίδιος εκπαιδεύτηκε για 10 χρόνια δίπλα στον Προφήτη, όπως τον ονομάζουν, TB Joshua στη Νιγηρία.“Μεγάλωσα σε μια χριστιανική οικογένεια στον Άγιο Αθανάσιο Δράμας και από παιδί είχα μία κλίση προς τον Θεό. Καθώς μεγάλωνα διαπίστωσα πως στην εκκλησία δεν υπήρχαν όλα αυτά που διάβαζα στο Ευαγγέλιο και άρχισα να αναρωτιέμαι τι συμβαίνει. Τι άλλαξε και δεν υπάρχουν θαύματα, δεν υπάρχουν θεραπείες και απελευθερώσεις; Άρχισα να ταξιδεύω και να αναζητώ, δεν έβρισκα όμως αυτό που ήθελα.
Μέχρι που ανακάλυψα τη SCOAN και τον προφήτη TB Joshua. Η βάση του βρίσκεται στο Λάγος της Νιγηρίας. Η πρώτη μου επαφή έγινε μέσω μίας βιντεοκασέτας και αποφάσισα πως έπρεπε να διαπιστώσω ο ίδιος αν ήταν αλήθεια. Πρόκειται για μία τεράστια εκκλησία όπου η κάθε κυριακάτικη συνάθροιση έχει γύρω στα 50.000, ενώ διαθέτει και τηλεοπτικό σταθμό, τον Emmanuel TV. Όταν πήγα και διαπίστωσα πως όλα αυτά ήταν αληθινά και όχι στημένα αποφάσισα να υπηρετήσω τον Θεό με αυτόν τον τρόπο.
Έμεινα και διδάχτηκα από τον άνθρωπο του Θεού. Για την οικογένειά μου δεν ήταν εύκολο, ήξερα όμως πως ήταν για καλό. Ήμουν 19 στα 20 και τώρα είμαι 31. Ήμασταν 300 άτομα, εκπαιδευόμενοι από όλο τον κόσμο. Έμεινα 10 χρόνια και μαθήτευσα ως ιεραπόστολος. Πέρα από το θεωρητικό κομμάτι υπήρχαν διάφορα τμήματα, όπως το τμήμα των e-mail που απαντούσαμε στον κόσμο που ήθελε να επισκεφτεί την εκκλησία, τμήμα επεξεργασίας εικόνας και ήχου, τμήμα ηχοληψίας, τμήμα κάμερας, τμήμα καθαριότητας, τμήμα συντήρησης της εκκλησίας, ήταν πάρα πολλά. Όλα αυτά τα τμήματα αποτελούνταν από εθελοντές, πιστούς οι οποίοι προσφέρουν το έργο τους στην εκκλησία”.
Τον ρωτάω ποια ήταν η πηγή βιοπορισμού του αυτά τα 10 χρόνια; “Ο άνθρωπος του Θεού μας συντηρούσε. Τρώγαμε, πίναμε και κοιμόμασταν εκεί μέσα, όλα τα παρείχε η εκκλησία δωρεάν για εμάς τους μαθητευόμενους. Εκτός από εμάς, τους μαθητευόμενους υπήρχαν και περίπου χίλιοι εργάτες της εκκλησίας οι οποίοι έρχονταν και έκαναν το οκτάωρό τους και ο άνθρωπος του Θεού πάντα τους βοηθούσε.
Δεν τους έδινε κάποιο μισθό, αλλά όταν είχαν κάποιο πρόβλημα ήταν απλόχερος και τους ευλογούσε να τακτοποιήσουν τις υποθέσεις τους. Ο άνθρωπος του Θεού ξεκίνησε με οκτώ άτομα, καθώς όμως ο Θεός του έδινε κάποια υπερφυσικά χαρίσματα και τη δυνατότητα να θεραπεύει ο κόσμος από τη χαρά του και θέλοντας να ανταποδώσει στον Θεό έδινε εισφορές στην εκκλησία. Δεν γίνεται για τα χρήματα, αλλά όταν λαμβάνει κάποιος ένα δώρο θέλει να ανταποδώσει. Υπάρχουν πολλά πλούσια μέλη στην κοινότητά μας. Στην κυριακάτικη συνάθροιση γίνονται οι εισφορές. Στη Θεσσαλονίκη λειτουργεί το μοναδικό παράρτημα της SCOAN και έρχονται άνθρωποι από όλον τον κόσμο. Από τις εισφορές τους και με τη χάρη του Θεού μπορούμε και βγάζουμε τα έξοδά μας”.
Πίσω στη γυναίκα που είχε το γραφειοκρατικό πρόβλημα και μας εξιστορούσε, με τη βοήθεια της κοπέλας από το τμήμα Ομολογιών, ακούσαμε το πώς εμπιστεύτηκε τον Ιησού και πώς τον άφησε, όπως είπε, να την οδηγήσει στο σπίτι του οφειλέτη. Η πρώτη και η δεύτερη προσπάθεια της αποδείχτηκαν άκαρπες.“Δεν έχασες όμως την πίστη σου, σωστά;” “Σωστά”. Η εκπρόσωπος από το τμήμα Ομολογιών εξηγεί: “Δεν πρέπει να χάνουμε την πίστη μας, ακόμα και όταν συναντάμε εμπόδια”. Η ιστορία έληξε επιτυχώς, καθώς ο οφειλέτης στην τελευταία επίσκεψη της γυναίκας πείστηκε να της δώσει το χαρτί, γιατί όπως της είπε“την φοβήθηκε”. “Αμήν”, αναφώνησε η αίθουσα και στη συνέχεια ακολούθησε την παρότρυνση για χειροκρότημα.
Αμέσως μετά στη σκηνή ανέβηκε η ομάδα της Λατρείας, που θα έπαιζε μουσική. Μέχρι να στηθούν άρχισα να περιεργάζομαι τον κόσμο που περίμενε όρθιος να τραγουδήσει –ή μάλλον, να ψάλει. Μπροστά μας ήταν δύο καλοντυμένες γυναίκες, επίσης μέσης ηλικίας. Στην αρχή για κάποιον λόγο νόμιζα πως ήταν η πρώτη τους φορά, όταν όμως ξεκίνησε η μουσική κατάλαβα πως ήταν πλήρως εξοικειωμένες, καθώς ήξεραν όλους τους στίχους απ’έξω, ενώ κατά διαστήματα κρατούσαν και σημειώσεις.
Όσο περνούσε η ώρα τόσο περισσότερο γέμιζε η αίθουσα. Από ηλικιωμένους μέχρι και παιδιά, οι περισσότεροι Έλληνες αλλά και αρκετοί ξένοι –όπως εύκολα συμπεράναμε από τα ακουστικά μετάφρασης που φορούσαν. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν μαύροι, ολόκληρες οικογένειες ή και μεμονωμένοι, όπως ο νεαρός που καθόταν δίπλα μου.“Προέρχονται από διάφορα θρησκευτικά background, ορθόδοξοι, καθολικοί, προτεστάντες, ευαγγελικοί… Εμείς δεν βάζουμε κάποια ταμπέλα, όλα τα δόγματα, αρκεί να είναι χριστιανικά, είναι από τον Θεό”.
Στη σειρά μας επίσης καθόταν και μία ηλικιωμένη κυρία την οποία θαυμάσαμε καθώς καθ’όλη τη διάρκεια των τραγουδιών στεκόταν όρθια. Pop ήχοι, εύκολοι στίχοι που τους βλέπαμε φυσικά στις οθόνες μας: “Δόξα στο όνομά σου”, “Πήρε τη νίκη πάνω στον σταυρό”, “Νικούμε με το αίμα του αμνού”, απευθείας από το τμήμα Λατρείας που έχει κάνει πολύ καλή δουλειά.
Πώς δημιουργήθηκε όλο αυτό στη Θεσσαλονίκη; Σύμφωνα με τον Χάρη Τσακωνίδη δεν ήταν δική του επιλογή, καθώς “το έργο του Θεού είναι ένα μυστήριο. Πριν πάω στη Νιγηρία, στα 18 μου, προσευχόμουν στον Θεό να μου δείξει ποιο είναι το κάλεσμά μου, ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου.
Άρχισα τότε να έχω μια υπερφυσική σχέση με τον Θεό ο οποίος άρχισε να μου δείχνει πράγματα και να μου λέει πως θα γίνω άνθρωπος του θεού και πως θα θεραπεύω και θα απελευθερώνω. Όλο το σχέδιο αφορούσε τη Θεσσαλονίκη. Ο Θεός δηλαδή μιλούσε συγκεκριμένα. Μετά, όταν πήγα στη Νιγηρία, ο άνθρωπος του Θεού χωρίς να ξέρει τι μου είπε εμένα ο Θεός προσωπικά, μου αποκάλυψε πως ο Θεός του είπε το ίδιο, πως θα γίνει έργο μεγάλο στη Θεσσαλονίκη με μένα. Εκεί κατάλαβα πως πρόκειται για συμφωνία. Το πνεύμα του Θεού δεν μπορεί να λέει άλλα σε μένα και άλλα σε σένα”.
Η ώρα της λατρείας κράτησε πάνω από μία ώρα και ο κόσμος άρχισε να χαλαρώνει, ενώ εμείς είχαμε αρχίσει να ανυπομονούμε. Ρώτησα την ταξιθέτρια και με ενημέρωσε πως σειρά έχει το κήρυγμα από τον Αδερφό. Μέχρι στιγμής όμως ο Χάρης Τσακωνίδης δεν είχε εμφανιστεί. Μετά από μισή περίπου ώρα εμφανίστηκε μπροστά στη σκηνή, και φυσικά και στις οθόνες.
“Στη Νιγηρία ήμουν γνωστός ως wise man Harry, ήξερε δηλαδή ο κόσμος πως ο Θεός με χρησιμοποιούσε. Έχω πάει και στην Αμερική σε μια αναζωπύρωση που έγινε σε ένα στάδιο, είχε πολύ κόσμο που παρακολουθούσαν το Emmanuel TV και ανυπομονούσαν να παρακολουθήσουν πώς ο Θεός ενεργεί και κάνει θαύματα. Το 2011 ο άνθρωπος του Θεού με έστειλε στην Ελλάδα, νοικιάσαμε αυτήν την αίθουσα, συνέχισα την εκπαίδευσή μου και έμαθα πώς να διαχειρίζομαι τα διάφορα τμήματα μέσα στην εκκλησία. Έχουμε τα ίδια τμήματα που υπάρχουν στη Νιγηρία, απλά σε μικρότερη κλίμακα. Είμαστε γύρω στα 20 άτομα σε καθημερινή βάση ενώ έχουμε και 70 – 80 εργάτες που έρχονται λιγότερες μέρες”.
Εξοικειωμένος με τη σκηνή ο Χάρης Τσακωνίδης, ήταν άνετος, μιλούσε απλά και κατανοητά, ενώ δημιούργησε και συνθήκες αλληλεπίδρασης καθώς συχνά προέτρεπε την ομήγυρη “πες στον διπλανό σου, τι βρίσκεται μπροστά σου;”.
Αφού ρωτήσαμε αρκετές φορές τον διπλανό μας –η απάντηση αν συμπέρανα σωστά από τα συμφραζόμενα ήταν η αμαρτία- και αφού ακούσαμε αρκετά “αμήν”,“αλληλούια”, αλλά και “αμαρτία” αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε. Δεν μείναμε δηλαδή για τη γραμμή της προσευχής και δεν λάβαμε ούτε την προσευχή που λαμβάνουν “όλοι ανεξαιρέτως ακόμα και αν δεν έχουν κάνει εγγραφή” στο τέλος. Έτσι δεν είδαμε και κάποιον live εξορκισμό, ή αλλιώς απελευθέρωση.
“Θέλουμε να εκθέσουμε τον Διάβολο, να δείξουμε πως ο Διάβολος υπάρχει. Πολύς κόσμος δεν πιστεύει. Όταν όμως δει πως ο διάβολος όχι μόνο υπάρχει, αλλά και μιλάει και χρησιμοποιεί και ανθρώπους –και πως ο θεός έχει τους δικούς του ανθρώπους, τότε πιστεύει.
Τα video τα βάζουμε επειδή είναι κάτι το ασυνήθιστο δεν τα βλέπουμε αυτά αλλού, σε άλλες εκκλησίες. Είναι κάτι που οι άνθρωποι πρέπει να το δουν”.
Απελευθέρωση μπορεί να μην είδα, αλλά την ένιωσα με το που βγήκαμε στον δρόμο. Ο κόσμος έξω κινούνταν στους συνήθεις κυριακάτικους ρυθμούς του, ανυποψίαστος μάλλον για τα πράματα και θάματα που ταξίδεψαν στη Θεσσαλονίκη από τη μακρινή Νιγηρία και εγκαταστάθηκαν στην πολυκατοικία που μόλις αφήσαμε πίσω μας.