Μήπως ήρθε η ώρα να ξεχάσουμε τη λέξη μνημόνιο; Είναι ένα ερώτημα που τίθεται ύστερα από την αντίδραση στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στις προτάσεις Βαρουφάκη στην προσπάθεια εξεύρεσης συμβιβαστικής λύσης για το σχέδιο-γέφυρα.
Ας την αφήσουμε έξω από το λεξιλόγιό μας, ας βάλουμε τη λέξη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, γιατί συμβολικά ιντριγκάρει τους αντιμνημονιακούς και οδηγεί στην επικράτηση του θυμικού αντί του ορθού λόγου και κατ’ επέκταση στην απόρριψη θέσεων και προτάσεων οι οποίες αν ειδωθούν χωρίς την ταμπέλα του μνημονίου μπορούν να γίνουν αποδεκτές ακόμα και από την Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Βάλτε τέρμα λοιπόν στις ταμπέλες κύριοι υπουργοί και κύριοι βουλευτές που πετάγεστε σαν να σας τσίμπησε μύγα όταν ακούτε τη λέξη μνημόνιο και αφοσιωθείτε σε συγκεκριμένες προτάσεις, σε συγκεκριμένες πολιτικές και στο περιεχόμενό τους.
Αφήστε τις γενικόλογες διακηρύξεις και δείτε τις συγκεκριμένες πολιτικές. Σκεφθείτε κύριοι υπουργοί πως υπάρχουν και ελιγμοί που θα σας επιτρέψουν να εφαρμόσετε το πρόγραμμά σας. Ελιγμός δεν σημαίνει οριστική συνθηκολόγηση με τον εχθρό, δεν σημαίνει πολύ περισσότερο απεμπόληση προγραμματικών ή προεκλογικών δεσμεύσεων.
Ελιγμός σημαίνει κίνηση η οποία θα επιτρέψει από καλύτερες θέσεις και με καλύτερες προοπτικές να εφαρμόσετε πολιτικές για τις οποίες αναλάβετε δεσμεύσεις.
Αν συνεχίσει να διαφωνεί ο Παναγιώτης Λαφαζάνης θα του υπενθυμίσω τη συμφωνία Μπρεστ-Λιτόφσκ που έκανε ο Λένιν με τους Γερμανούς. Αν ζούσε τότε ο κύριος Λαφαζάνης και πορευόταν με τη σημερινή λογική μπορεί και να αποκαλούσε προδότη τον Λένιν, όπως έκαναν άλλοι σύντροφοι και συνοδοιπόροι του.
Ομως, με τη συνθηκολόγηση ο Λένιν έδωσε τη δυνατότητα στη νεαρή Σοβιετική τ’οτε Ενωση να πάρει ανάσα και να μπορέσει να εδραιώσει την εξουσία των Σοβιέτ.
Τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, ανάσα ζητάει και η κυβέρνησή σας κύριε Λαφαζάνη. Ο συμβιβασμός και η χρονική μετάθεση της εφαρμογής του προγράμματος δεν είναι έγκλημα καθοσιώσεως, παρά μόνο για τους φανατικούς.
Θα μπορούσε να κατανοήσει κανείς την αντίδραση εάν επρόκειτο για εγκατάλειψη του προγράμματος, αλλά από τη στιγμή που δεν πρόκειται περί αυτού, τότε οφείλετε κύριοι να βάλετε στα θηκάρια τα σπαθιά. Οι ανιστόρητοι μαξιμαλισμοί ποτέ δεν ευνόησαν κανένα αν η σκληρή πραγματικότητα οδηγούσε στην ήττα, αν ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν αφόρητα δυσμενής.
Η έφοδος στον ουρανό είναι καλή και γόνιμη ως μύθος ή καλλιτεχνική έμπνευση, αλλά ποτέ στην ιστορία δεν υιοθετήθηκε από λαούς και σχεδόν ποτέ δεν οδήγησε σε νίκες, αλλά μόνο σε σημαντικές πράξεις ηρωισμού. Καλοδεχούμενες και αυτές, αλλά νομίζω πως ο ελληνικός λαός σήμερα δεν θέλει να καταστραφεί εν ονόματι της τιμής που απορρέει από τον ηρωισμό ουτοπικών διεκδικήσεων.
Θανάσης Λυρτσογιάννης
newsit.gr