Το νέο κόμμα Επόμενη Ελλάδα παρουσιάζει την Τετάρτη 4 Μαΐου ο πρώην υπουργός Γιάννης Ραγκούσης.
Την παρουσίαση για την Επόμενη Ελλάδα θα κάνουν οι Η. Καρανίκας – γιατρός, Α.Μανούρας – γεωπόνος επιχειρηματίας, Α. Οικονόμου – ψυχίατρος, Γ. Ραγκούσης – οικονομολόγος, Π. Σφηκάκης – δικηγόρος, Φ. Τσικρικτσή – ιδιωτική υπάλληλος, Ε. Κρομμύδα – εκπαιδευτικός.
Η παρουσίαση θα μεταδοθεί διαδικτυακά απευθείας από την ιστοσελίδα της Επόμενης Ελλάδας www.epomeniellada.gr.
Oι ιδρυτικές αρχές του νέου κόμματος είναι:
Ενόψει της παρουσίασης της νέας πολιτικής πρωτοβουλίας την Τετάρτη, στις 4 Μαΐου 2016, o Γιάννης Ραγκούσης παρουσίασε δύο κείμενα τα οποία αποτυπώνουν την ανάλυσή του σχετικά με το πρόβλημα της χώρας, αλλά και με την αιτία του προβλήματος.
Ι/ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Σήμερα είμαστε όλοι μαζί αυτόπτες μάρτυρες της εθνικής μας αυτοκτονίας η οποία καθημερινά βρίσκεται σε εξέλιξη. Όσο κι αν αυτήν τη σταδιακή αυτοκτονία μοιάζει να μην τη συνειδητοποιούμε όλοι, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι, τα ποσοτικά δεδομένα αδιαμφισβήτητα.
ΕΧΕΙ ΚΗΡΥΧΘΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ,
ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Εκτός από τα νέα φορολογικά μέτρα που μοιάζουν με γενοκτονία των νέων και των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, υπάρχει κάτι χειρότερο. Υπάρχει η βαθύτερη παρασιτική λογική που καθορίζει τη συνολική καταστροφική πορεία της χώρας. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον όταν στρέφεται κατά των επόμενων γενεών.
Χωρίς επένδυση στη νέα γενιά, η Ελλάδα δεν έχει ελπίδα. Αυτοκτονεί.
Με τις πρόσφατες επιλογές του σημερινού παρωχημένου πολιτικού κατεστημένου, η νέα γενιά ύστερα από τουλάχιστον 7 χρόνια ανεργίας ή υποαπασχόλησης σε βάρος της ή αμειβόμενη με μισθούς στο επίπεδο της φτώχειας, καλείται να πληρώσει τους υψηλότερους φόρους και εισφορές στην Ευρώπη.
Η διαχρονική άτυπη συμφωνία μεταξύ των γενεών έπαψε να ισχύει αλλά όχι εξαιτίας της νέας γενιάς.
ΤΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Ο παγκόσμιος πληθυσμός είναι σήμερα περίπου 7,3 δισ. Ο ΟΗΕ εκτιμά ότι έως το 2050 ο αριθμός αυτός θα αγγίξει τα 9,7 δισ. Ο πληθυσμός της γειτονικής μας Τουρκίας από 78 εκ. που είναι σήμερα θα αγγίξει τα 93,5 εκ. το 2050 σύμφωνα με επικαιροποιημένη έρευνα της τουρκικής στατιστικής υπηρεσίας.
Παράλληλα σύμφωνα με τη Eurostat, η Ελλάδα, εάν συνεχίσει έτσι, το 2050 θα είναι μία γερασμένη χώρα με μόλις 9,5 εκ. κατοίκους.
Οι δραματικές εθνικές, ιστορικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις από μια τέτοια ζοφερή προοπτική δεν χρειάζονται περιγραφή. Μιλούν από μόνες τους.
Το δε ασφαλιστικό μας πρόβλημα, στη σημερινή του εκδοχή, θα μοιάζει με επιτραπέζιο παιχνίδι μπροστά σε αυτό που θα αντιμετωπίσει η Ελλάδα το 2050 με βάση τις σημερινές δημογραφικές τάσεις.
Ήδη τα δεδομένα που υπάρχουν σήμερα στην αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους είναι δραματικά. Πόσο μάλλον αυτά που έρχονται.
ΑΝΕΡΓΙΑ – ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ
Αλλά δεν γινόμαστε μόνον όλο και λιγότεροι. Γινόμαστε επίσης όλο και φτωχότεροι. Φυσικά όχι όλοι. Η ανεργία έχει πια μακροχρόνιο χαρακτήρα στα επίπεδα του 24-25%. Οι άνεργοι ανέρχονται περίπου σε 1,2 εκατομμύρια. Ειδικά στους νέους η ανεργία είναι σχεδόν 50%.
900 χιλιάδες μη προνομιούχοι εργαζόμενοι στην πραγματική οικονομία έχασαν τη δουλειά τους.
Εκατοντάδες χιλιάδες επιστήμονες εγκαταλείπουν τη χώρα κάθε χρόνο απογοητευμένοι. Ουσιαστικά πολιτικοί πρόσφυγες ενός παρασιτικού συστήματος που κλείνει τις πόρτες σε όσους δεν το υπηρετούν. Ανυπολόγιστος αριθμός επιστημονικού δυναμικού μεταναστεύει. Με βεβαιότητα πρόκειται για εκατοντάδες χιλιάδες από τις καλύτερες και τους καλύτερους επιστήμονές μας. Η προοπτική του εξωτερικού για κάθε επιστήμονα δεν αποτελεί εναλλακτική, αλλά δυστυχώς πλέον πρωτεύουσα επιλογή. Βάσει των εκτιμήσεων του World Economic Forum για το 2016,
Η Ελλάδα είναι ο 6ος μεγαλύτερος «τροφοδότης» επιστημόνων και μηχανικών στην ψηφιακή τεχνολογία ανάμεσα σε 140 χώρες παγκοσμίως.
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ
Η παραγωγή μας συρρικνώνεται επίσης. Η Ελλάδα είναι σήμερα μια ακραία περίπτωση αποεπένδυσης, με τις καθαρές (μετά από αποσβέσεις) επενδύσεις το 2014 να διαμορφώνονται σε -8,3% του ΑΕΠ. Πολλές επιχειρήσεις μεταναστεύουν διότι δεν μπορούν να νιώθουν άλλο εγκλωβισμένες σε ένα μοντέλο κράτους βαθιά ξεπερασμένο και αναχρονιστικό. Με ρίζες απευθείας στην τουρκοκρατία. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τα στοιχεία του ελληνοβουλγαρικού επιμελητηρίου Βορείου Ελλάδος, μόνο κατά την περίοδο της επιβολής των capital controls, 6.000-7.000 επιχειρήσεις άνοιξαν τραπεζικούς λογαριασμούς στη Βουλγαρία.
Ακόμη και πριν από την κρίση είχαν μεταναστεύσει στη Βουλγαρία περίπου
9.000 ελληνικές επιχειρήσεις, λόγω της διαφοράς στο φορολογικό καθεστώς.
Σήμερα βρίσκονται εκεί περίπου 13.000 ελληνικές επιχειρήσεις.
Όπως τονίζουν οι αναλυτές που διεξάγουν οικονομικές και κοινωνικές έρευνες, «η αποβιομηχάνιση… έχει πλέον καταστήσει δυσχερές ακόμα και το έργο της συμπλήρωσης του δείγματος της έρευνας με τον απαιτούμενο αριθμό επιχειρήσεων του κλάδου»!
Γενικευμένο και έντονο κλίμα απαισιοδοξίας κατέγραψε πρόσφατα έρευνα της Endeavor Greece.
Περίπου 9.000 επιχειρήσεις, δηλαδή το 39% των ελληνικών επιχειρήσεων, εξετάζουν το ενδεχόμενο να μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό.
Ανησυχητικό είναι ότι οι επιχειρήσεις που έχουν ήδη φύγει, αλλά και αυτές που σκέφτονται σοβαρά να το πράξουν το επόμενο διάστημα, δραστηριοποιούνται σε κλάδους υψηλής προστιθέμενης αξίας, όπως είναι αυτοί της τεχνολογίας και της υγείας.
Το χειρότερο όμως από όλα; Αυτό που ακούς όλο και πιο συχνά: «δεν νομίζω ότι θα επιστρέψω στην Ελλάδα».
ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ
Η κρίση μπορεί να αποδειχθεί μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία, εάν προκαλέσει μια δομική αλλαγή παραδείγματος στη χώρα. Όχι εάν αναβιώσει το παρελθόν. Δεν είναι λοιπόν σε τελική ανάλυση μόνον το εξωτερικό χρέος της χώρας, 177 % του ΑΕΠ, που πρέπει να μην μας αφήνει να ησυχάσουμε.
Υπάρχει κάτι χειρότερο από το εξωτερικό χρέος.
Eίναι το ίδιο το υπόβαθρο του χρέους, η δομική νοσηρότητα που το προκαλεί και το αναπαράγει.
Η Ελλάδα για να ξαναβρεί την υπερηφάνεια της πρέπει να καταστρέψει αυτές τις νοσηρές δομές.
Η πραγματική αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας θα είναι προσωρινή αν εξαντληθεί μόνον στην απολύτως αναγκαία περαιτέρω διευθέτηση του σημερινού δημόσιου χρέους.
Αρκεί να κοιτάξει κανείς στους δείκτες ανταγωνιστικότητας. Η Ελλάδα κατατάσσεται στην 81η θέση διεθνώς, χαμηλότερα από χώρες όπως η Ρουάντα, η Μποτσουάνα αλλά και το Τατζικιστάν και βέβαια στο χαμηλότερο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα δε δημογραφικά δεδομένα στην παραγωγική βάση της χώρας, λ.χ. στον πρωτογενή τομέα είναι το ίδιο αρνητικά: λιγότερο από 10% είναι οι νέοι σε ηλικία αγρότες ενώ το 90% είναι μεσήλικες και ηλικιωμένοι.
ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ
Την ίδια ώρα οι μεγαλύτερες προκλήσεις χτυπούν την πόρτα μας με χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες να συνωστίζονται στα σύνορά μας και μια οικονομική καταιγίδα να μαίνεται παγκοσμίως.
Αυτό που σήμερα ζούμε ως προσφυγική κρίση είναι μόνον η αρχή.
Οι οικονομικές ανισότητες σε παγκόσμια κλίμακα έχουν λάβει ασύλληπτες διαστάσεις.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, από τα 4,4 δισεκατομμύρια του πληθυσμού των μη ανεπτυγμένων χωρών, το 60% ζουν χωρίς βασική υγιεινή, το ένα τρίτο χωρίς πόσιμο νερό, το ένα τέταρτο σε άθλια στέγη, ενώ το ένα πέμπτο των παιδιών υποσιτίζεται! Μόνο οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου -ο Μπιλ Γκέιτς της Microsoft, ο Σουλτάνος του Μπρουνέι και άλλος ένας λιγότερο γνωστός- συσσωρεύουν περισσότερο πλούτο από όσο διαθέτουν οι 48 λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες! Οι 62 πλουσιότεροι κατέχουν περισσότερο πλούτο από ό,τι οι 3,6 δισ. φτωχότεροι άνθρωποι στη γη, ενώ περισσότεροι από
ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν ούτε ένα κουλούρι την ημέρα!
Η δραματική ανισότητα αποτυπώνεται και στο εξής: το 2010 οι άνθρωποι οι οποίοι είχαν πλούτο ισοδύναμο με εκείνον των 3,6 δισ. ανθρώπων του πλανήτη ήταν 388, έναντι των 62 σήμερα. Έκτοτε ο πλούτος τους εκτινάχθηκε κατά 44%, δηλαδή άνω των 500 δισ. δολαρίων, όταν αντίστοιχα τα 3,6 δισ. άνθρωποι υπέστησαν μείωση 41%, δηλαδή άνω του 1 τρισ. δολαρίων. Η οικονομική ανισότητα στον κόσμο βαθαίνει κι επιδεινώνεται χρόνο με τον χρόνο.
ΚΡΙΣΗ ΠΑΝΤΟΥ
Στην Ελλάδα που η κρίση είναι τόσο βαθιά, επόμενο είναι να εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα.
Οι μαθητές δίνουν παράλογη μάχη ζωής ή θανάτου στις παρωχημένες πανελλήνιες εξετάσεις, ακόμη και πάνω σε σχολικά βιβλία για τα οποία οι συγγραφείς τους έχουν, εδώ και χρόνια, ζητήσει συγγνώμη από μαθητές και γονείς.
Δυστυχώς, από όλα τα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας, μόνο το Πανεπιστήμιο Κρήτης κατατάσσεται στα 200 καλύτερα πανεπιστήμια της Ευρώπης.
Το εθνικό σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει.
Το 17% των Ελλήνων σταματά τη θεραπευτική του αγωγή, λόγω υψηλού κόστους των φαρμάκων.
Οικογένειες αποσυντίθεται γιατί δεν υπάρχει πρόνοια περίθαλψης για άτομα με ειδικές ανάγκες, ηλικιωμένους, ανάπηρους ή βαριά πάσχοντες.
Χαμηλόμισθοι ασθενείς ξοδεύουν πάνω από το 20% του εισοδήματος τους σε δαπάνες υγείας. Πολύ συχνά ακούμε «ο πατέρας μου περιμένει δύο χρόνια μια αναπηρική σύνταξη», «η αδελφή μου είναι χωρίς δουλειά και έχει να θρέψει παιδιά». Οι γέροντες κλαίνε ταπεινωμένοι από τα capital controls, στις ουρές των ΑΤΜ.
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Η χώρα μας με το σπουδαίο φυσικό περιβάλλον, με το ξεχωριστό κλίμα καταλαμβάνει την 6η από το τέλος ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ ως προς τις πολιτικές της για την κλιματική αλλαγή, όπως ανακοίνωσαν από κοινού οι οργανώσεις WWF και Greenpeace. Η χώρα με μια από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες βιοποικιλότητες στον κόσμο, κατάντησε να εισάγει σπόρους για να καλλιεργεί ρίγανη!
Την ίδια στιγμή έχει εδραιωθεί η χειρότερη, η πιο επικίνδυνη πλάνη για το μέλλον των επόμενων Ελλήνων.
Η πλάνη πως οικονομική επένδυση είναι βασικά ό,τι δομεί το αδόμητο φυσικό περιβάλλον.
Πως η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος είναι γραφειοκρατία, που δήθεν εμποδίζει την ανάπτυξη.
Αντί το φυσικό περιβάλλον που είχαμε την σπάνια τύχη να κληρονομήσουμε να θεωρείται σύμμαχος και παράγοντας της ευημερίας του τόπου μας, αναγορεύθηκε σε αντίπαλο.
ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ
Η εθνική συρρίκνωση δεν σταματάει στους ανθρώπους και τον εθνικό πλούτο. Συνοδεύεται και από πολιτισμική παρακμή. Έκπτωση αξιών που ήταν συνώνυμες του ελληνισμού. Οι αξίες για τις οποίες πάλεψαν οι γονείς μας, οι πρόγονοί μας τσαλαπατιούνται.
Ελάχιστο φως έμεινε για τους ανθρώπους του πολιτισμού ακόμη και γι’ αυτούς τους οικονομολόγους της ευημερίας,αυτούς που καταπιάνονται με τους τρόπους επίτευξης μεγαλύτερης ατομικής και συλλογικής ευημερίας κι όχι μόνον με αριθμούς.
Φτάσαμε να ζούμε σε μια τόσο όμορφη χώρα και να μην μπορούμε να τη χαρούμε, να τη ζήσουμε ευτυχισμένοι. Και παλιότερα υπήρξαμε φτωχοί, αλλά ποτέ δεν υπήρξαμε αναξιοπρεπείς.
Σήμερα όμως έχουμε φτάσει να υφιστάμεθα προσβολές για την αξιοπρέπειά μας καθημερινά, ως πολίτες και ως χώρα.
ΤΟ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΙΣΘΗΜΑ
Η κινητήριος δύναμη που ανατροφοδοτεί την πολιτική κρίση είναι το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών το οποίο είναι βαθιά προσβεβλημένο και βαριά τραυματισμένο.
Όταν ένα έθνος δίνει μάχη επιβίωσης, το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, είναι η πλέον θεμελιώδης, κρίσιμη και αποφασιστική παράμετρος για να συμμετάσχουν όλοι οι πολίτες στην εθνική προσπάθεια άρα και για να κερδηθεί μια τέτοια μάχη.
Από το 2010 ειδικά, το “ή όλοι ή κανένας” θα έπρεπε να ισχύει με απόλυτο τρόπο. Ας πούμε επιτέλους λοιπόν την αλήθεια, ας είμαστε ειλικρινείς. Η γενικευμένη συναίσθηση αδικίας, ναι, είναι απολύτως δικαιολογημένη.
Για να καταλάβουμε, αρκεί να μπούμε στη θέση ενός από τα εκατομμύρια των Ελλήνων που ξαφνικά κατέρρευσε η ζωή του και να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει γι’αυτόν και για αυτήν να μαθαίνει για περιπτώσεις όπως:
1. οι τραπεζικές λίστες μεγαλοκαταθετών, από την Ελβετία και αλλού, που δήθεν δεν μπορούσαν να ελεγχθούν,
2. το άνοιγμα ορισμένων μόνον επαγγελμάτων, αλλά όχι όλων, εξαιτίας της κάθε μικρής ολιγαρχίας που επέβαλλε τις κραυγαλέες εξαιρέσεις,
3. οι σκανδαλώδεις φορολογικές ρυθμίσεις υπέρ συγκεκριμένων κατηγοριών μεγάλων συμφερόντων της Ελλάδας που καταναλώνει κι όχι της Ελλάδας που παράγει,
4. το άδικο ασφαλιστικό – φορολογικό πογκρόμ εναντίον της νέας γενιάς και των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας.
ΜΙΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΩΣ ΦΘΕΙΡΕΤΑΙ
Η επί δεκαετίες προσφορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ιστορικά πολύ μεγάλη. Ήρθε η ώρα να αναγνωρίσουμε όμως ότι οι υπάρχοντες ευρωπαϊκοί θεσμοί είναι αναποτελεσματικοί, ηθικά φθαρμένοι και ότι πρέπει να ανοικοδομηθούν, ειδικά από όσους πιστεύουμε στην ενωμένη Ευρώπη. Η κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς της ΕΕ και σε όσους σήμερα τους εκπροσωπούν διαρκώς αυξάνεται. Ιδιαίτερα μετά την επιπόλαιη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης.
Διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο. Αρκεί να κοιτάξει κανείς το διεθνές δίκτυο φορολογικών παραδείσων (off-shore) που διευκολύνει τους πάμπλουτους να αποκρύπτουν 7,6 τρισ. δολάρια, δηλαδή όσο το ΑΕΠ της Γερμανίας και της Βρετανίας μαζί.
Για τη σημερινή ηγεσία της ΕΕ αυτό το πρωταρχικής σημασίας θέμα, υποβαθμίζεται συστηματικά.
Όπως αγνοείται το ζήτημα της φορολογικής δικαιοσύνης, του δημοκρατικού ελέγχου, της δι@ύγειας στη λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.
ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Τελευταίο, αλλά πιο σημαντικό κι επικίνδυνο: έχουμε ήδη εισέλθει στην πιο κρίσιμη εθνικά συγκυρία, δυστυχώς πιο αδύναμοι κι ανίσχυροι από ποτέ. Αυτήν την κρίσιμη ώρα που εμείς περνάμε στη φάση τελικών διευθετήσεων για σοβαρότατα εθνικά θέματα που θα καθορίσουν την εθνική μας ακεραιότητα και προοπτική, όλα είναι στον αέρα και οι μεγαλύτερες απειλές είναι εδώ.
Ταυτόχρονα, το ενεργειακό γεωπολιτικό σκηνικό γίνεται όλο και πιο πολύπλοκο. Τα νέα ενεργειακά κοιτάσματα καθώς και η “ρυμοτομία” των αγωγών ενέργειας το καθιστούν όσο ποτέ άλλοτε εύφλεκτο.
Είναι ακόμη εδώ και ο κίνδυνος που οδηγεί στην μονιμοποίηση ενός κράτους παρία που θα υπονομεύσει τις ελπίδες των επόμενων Ελλήνων για πρόοδο με ισότιμους όρους στην Ευρώπη.
Η Ελλάδα που έχουμε όλοι στην καρδιά μας πεθαίνει, αυτοκτονεί καθημερινά.
Αντί η πατρίδα μας να είναι εκτός μνημονίων από το καλοκαίρι του 2014, συνεχίζει να βρίσκεται εγκλωβισμένη σε αυτά αδυνατώντας να αντιληφθεί την αυτοκαταστροφική της πορεία.
Οι πολίτες, και ιδίως οι νέοι, εξαπατώνται και ψηφίζουν αριστερούς ή δεξιούς δημαγωγούς μεταπράτες ελπίδας επειδή κανείς δεν προσέφερε εναλλακτική επιλογή.
Τα παιδιά μας τα χαιρετάμε μετανάστες στις 5 ηπείρους επειδή εμείς εγκλωβιστήκαμε στον μικρόκοσμο των εσωτερικών μας προβλημάτων.
Αυτός ο όμορφος τόπος που ονομάζουμε πατρίδα μας διασύρεται διεθνώς.
Δεν μας επιτρέπεται πλέον την εξέλιξη της εθνικής μας αυτοκτονίας να την παρακολουθούμε από το διαδίκτυο και τις τηλεοράσεις.
Δεν επιτρέπεται όλα αυτά να συμβαίνουν εξαιτίας και της δικής μας ανοχής.
—τέλος πρώτου κειμένου —
ΙΙ/ Η ΑΙΤΙΑ ΤΟY ΠΡΟΒΛΗΜΑTOΣ
ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ
Η πιο κρίσιμη στιγμή για τη χάραξη μιας αποτελεσματικής εθνικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση, δεν είναι η στιγμή που πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα «ποιο είναι το πρόβλημα;» αλλά «ποια είναι η αιτία του προβλήματος;».
Αν λάβει κανείς υπόψη του το σύνολο σχεδόν της δημόσιας συζήτησης, τότε εύκολα θα διαπιστώσει πως αντί να ψάχνουμε την αιτία του προβλήματος, κάνοντας μαγνητική τομογραφία πάνω στο πρόβλημα, αρκούμαστε σε έναν ευρυγώνιο φωτογραφικό φακό που αποτυπώνει μόνο την επιφάνεια.
Κι έτσι έχει επικρατήσει στη δημόσια ζωή μια παρατεταμένη σύγχυση.
Μπερδεύεται συνεχώς το πρόβλημα με την αιτία.
Γι’αυτό μονότονα ακούγεται η ίδια επωδός για το πρόβλημα της χώρας το οποίο είναι πολιτικό, αλλά τίποτε για την αιτία του προβλήματος.
Τα αποτελέσματα βαφτίζονται αιτίες, ενώ οι πραγματικές αιτίες για τη σημερινή κρίση υποβαθμίζονται σε απλές συνέπειες. Αντιστρέφονται οι προτεραιότητες,
προτάσσοντας ό,τι θα έπρεπε να έπεται, ενώ μετατίθεται στο μέλλον ό,τι προηγείται.
«Η ΑΙΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ… ΦΙΛΕ!»
Η χρεοκοπία ανέδειξε τη βαθύτερη αιτία του ελληνικού προβλήματος. Αναδύθηκε στην επιφάνεια η μητέρα όλων των κακών που είναι η βαριά άρρωστη πραγματική μας οικονομία.
Μια πραγματική οικονομία που, ενώ εξ ορισμού είναι η καρδιά της κοινωνίας και το θεμέλιο του κράτους, ποτέ στην Ελλάδα δεν έγινε παραγωγική, ισχυρή, ανταγωνιστική.
Από το 19ο αιώνα η Ελλάδα πορεύεται μέσα σε διαρκείς κρίσεις, μέσα από επαναλαμβανόμενες κρατικές χρεοκοπίες διότι
ποτέ μέχρι σήμερα δεν έδωσε ζωτικό χώρο ανάπτυξης για να κυριαρχήσουν
οι Έλληνες που παράγουν, που πασχίζουν, που δημιουργούν,
στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα.
Ποτέ μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να περιθωριοποιήσει την παρασιτική Ελλάδα που δεσπόζει ακόμη και μέσα στην κρίση.
Ποτέ δεν κατάφερε να παράγει ανταγωνιστικά προϊόντα υψηλής τεχνολογίας και ποιότητας. Οι επιτυχίες ήταν η εξαίρεση.
Η ελληνική πραγματική οικονομία ήταν διαχρονικά ισχυρή κυρίως ως καταναλωτής, άρα ως εισαγωγέας προϊόντων και υπηρεσιών.
Όχι ως παραγωγός, επομένως όχι ως εξαγωγέας.
Αυτή είναι η μήτρα των αέναων κύκλων της κρίσης στην Ελλάδα.
Ειδικά την περίοδο της μεταπολίτευσης, η ελληνική οικονομία χαρακτηρίζεται από έναν διαταξικό κρατισμό. Από μικρές και μεγάλες ολιγαρχίες συμφερόντων που δέσποσαν αντίθετα με το γενικό συμφέρον. Οι αγορές χαρακτηρίζονται από αρκετά ολιγοπώλια και μονοπώλια, είτε κρατικά είτε ιδιωτικά. Το κράτος αποτελούσε μέχρι πρόσφατα το πλουσιοπάροχο και ασφαλές καταφύγιο για κάθε νέο. Αλλά και το μοναδικό πελάτη για την κρατικοδίαιτη παρασιτική επιχειρηματικότητα που στο τέλος παρήγαγε πτωχευμένες επιχειρήσεις αλλά πάμπλουτους επιχειρηματίες, οι οποίοι αιμοδοτούνται από τις σχέσεις τους με το κράτος και τα κόμματα.
Μεταπολιτευτικά, το αναπτυξιακό, το δημοσιονομικό, άρα και το μοντέλο διακυβέρνησης ήταν στηριγμένα στη λογική της συνεχούς, κυρίως μέσω δανεισμού, ενίσχυσης της αγοραστικής δύναμης και όχι στην αύξηση της παραγωγικότητας.
Υποχρεωτικά ένα τέτοιο μοντέλο, όχι ανάπτυξης αλλά αύξησης της κατανάλωσης, μπορούσε να στηριχθεί χρηματοδοτικά μόνον με δύο εργαλεία-μηχανισμούς:
1. το εθνικό νόμισμα σε διαρκή διολίσθηση, συχνά και σε υποτίμηση
2. τη συνεχή αύξηση του δημόσιου χρέους.
Με την υιοθέτηση του ευρώ αρχικά και την άρση εμπιστοσύνης των αγορών – ιδιωτών πιστωτών στη συνέχεια, η Ελλάδα το 2009 δεν χρεοκόπησε απλώς.
Στην πραγματικότητα βίωσε την οικονομική κατάρρευση της συνολικής της πορείας.
Η ρίζα του προβλήματος είναι βαθιά λοιπόν. Είναι η απουσία μιας σύγχρονης, προοδευτικής και ανταγωνιστικής πραγματικής οικονομίας. Είναι η δεσπόζουσα παρουσία της παρασιτικής Ελλάδας.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ
Η παρασιτική Ελλάδα βρίσκεται παντού.
Από τον πρωτογενή τομέα παραγωγής μέχρι τον τριτογενή.
Από το δημόσιο μέχρι τον ιδιωτικό τομέα.
– Είναι η Ελλάδα που δεν έχει προτεραιότητά της την καταπολέμηση της ανεργίας μέσα από τη δημιουργία θέσεων εργασίας στην παραγωγή.
– Είναι η Ελλάδα που γεννά πτωχευμένες επιχειρήσεις αλλά πλούσιους μετόχους με αφορολόγητες καταθέσεις στην Ελβετία και τον Παναμά. Δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο του 2012, οι Έλληνες εμφανίζονται στη δεύτερη θέση ανάμεσα στους πολίτες της ΕΕ που πιστεύουν ότι “οι επιχειρηματίες σκέφτονται μόνο την τσέπη τους”.
– Είναι η Ελλάδα που δεν αγωνιά για την επιχείρηση ως αναντικατάστατη οικονομική οντότητα, σαν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται οι εργαζόμενοι, οι προμηθευτές και οι μέτοχοί της και πάνω στο οποίο μπορούν να καθίσουν και οι άνεργοι.
– Είναι η Ελλάδα της οποίας το κράτος χρεοκόπησε. Ξανά.
– Είναι η Ελλάδα όπου οι επίορκοι και ακατάλληλοι δημόσιοι υπάλληλοι παραμένουν στις θέσεις τους.
– Είναι η Ελλάδα που δεν δημιουργεί. Που επιχειρεί και πλουτίζει χωρίς να παράγει.
– Είναι η Ελλάδα που ζει για να καταναλώνει. Και που για να καταναλώνει αδιαφορεί που συνεχώς εισάγει.
– Είναι η Ελλάδα που εισάγει μόνο προϊόντα χωρίς να προσελκύει και τις επιχειρήσεις που τα παράγουν.
– Είναι η Ελλάδα που διώχνει το επιστημονικό της δυναμικό, τις παραγωγικές της δυνάμεις και την παραγωγή της.
– Είναι η Ελλάδα που συνεχώς δανείζεται. Που σπαταλάει και ξοδεύει αυτά που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν.
– Είναι η Ελλάδα που χρησιμοποιεί αναπτυξιακούς ευρωπαϊκούς πόρους για να ενισχύει την κατανάλωση, μέχρι και για να πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές.
– Είναι η Ελλάδα που δεν σέβεται τους κανόνες. Που παρανομεί και αδικεί. Που φοροδιαφεύγει.
– Είναι η Ελλάδα που διαφθείρεται και διαφθείρει.
Αυτή η Ελλάδα, η παρασιτική Ελλάδα, είναι που χρεοκόπησε.
ΤΑ 19 ΕΙΔΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ
Πρόκειται λοιπόν για αενάως παρατεινόμενη εθνική συστημική κρίση που γνωρίζει εξάρσεις κι υφέσεις.
Μια μόνιμη κρίση που, πρέπει να το πούμε, οξύνεται από την ασθενική Ευρώπη.
Μία Ευρώπη, που όπως χαρακτηριστικά λένε Ευρωπαίοι διανοούμενοι, έχει ενιαίο νόμισμα αλλά 19 διαφορετικά δημόσια χρέη, 19 διαφορετικά επιτόκια πάνω στα οποία μπορούν να κερδοσκοπούν οι αγορές, 19 διαφορετικά φορολογικά συστήματα που ανταγωνίζονται το ένα το άλλο και, κυρίως, πολλά και διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης κι ανταγωνιστικότητας.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για 19 είδη Ευρωζώνης, που οι χώρες της επέλεξαν να μοιραστούν τη νομισματική τους κυριαρχία κι επομένως να παραιτηθούν από το όπλο της μονομερούς νομισματικής υποτίμησης, χωρίς ωστόσο να εφοδιαστούν με νέα και κοινά οικονομικά, κοινωνικά, φορολογικά και δημοσιονομικά εργαλεία.
Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΔΕΞΙΑ
Η δεσπόζουσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεξιά, σε αγαστή συνεργασία με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, έχει επιλέξει ρόλο για την ελληνική οικονομία.
Την θέλει έναν συνεπή, αξιόχρεο καταναλωτή των προϊόντων
που παράγει ο ευρωπαϊκός βορράς.
Στην καλύτερη περίπτωση, υποχρεωτικά, κι ένα θέρετρο θερινών διακοπών.
Γι’ αυτό και στηρίζει αποκλειστικά εκείνο το πολιτικό προσωπικό που είναι εξασκημένο στο ρόλο του καταναλωτή προϊόντων, ακόμη κι αν γι’ αυτό απαιτείται η μεσολάβηση «Χριστοφοράκων».
Γι’ αυτό ο κοινός παρονομαστής, εκεί που στην καλύτερη περίπτωση οδηγούν οι στρατηγικές των δύο σημερινών κομμάτων εξουσίας, είναι στην εξέλιξη της Ελλάδας σε έναν φερέγγυο διεθνή καταναλωτή κι όχι παραγωγό.
ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ
Το 2009 με την ουσιαστική χρεοκοπία ενός ολόκληρου οικονομικού μοντέλου, όλα αλλάζουν.
Όλα πρέπει να αλλάξουν.
Υπό αυτήν την έννοια από το 2010 και μετά, το εθνικό και πατριωτικό μας καθήκον δεν είναι απλώς να εξασφαλίζουμε κάθε τόσο τη νέα δανειοδότηση του ελληνικού κράτους, την επόμενη δόση του μνημονίου. Το πατριωτικό καθήκον μας πρωτίστως είναι να συντρίψουμε το οικονομικό μοντέλο που μας οδήγησε στο δημοσιονομικό γκρεμό, να αρνηθούμε το παράδειγμα μιας Ελλάδας που ειδικεύεται στην κατανάλωση κι όχι στην παραγωγή.
Η μεγάλη πατριωτική μας προτεραιότητα είναι να χτίσουμε από την αρχή μια ισχυρή, παραγωγική πραγματική οικονομία βασισμένη στην καινοτομία, την υψηλή τεχνολογία και την ποιότητα.
Μια νέα πραγματική οικονομία για την οποία ό,τι είναι φως και φάρμακο, αποτελεί σκοτάδι και δηλητήριο για την παρασιτική οικονομία.
Για τη σύγχρονη Ελλάδα που παράγει, φως αποτελεί το υγιές δημοσιονομικό περιβάλλον όσον αφορά στο έλλειμμα και στο εξωτερικό χρέος, η δι@ύγεια, η αξιοκρατία, η νομιμότητα, η σταθερότητα, η εξωστρέφεια, ο υγιής ανταγωνισμός, η καινοτομία.
Αυτά είναι τα πυρηνικής ισχύος θεσμικά κι αξιακά όπλα που θα συντρίψουν το κράτος της σκοτεινής πλευράς της μεταπολίτευσης.
Μια νέα πραγματική οικονομία που θα υπάρξει μόνον μέσα από μια νέα ισχυρή κοινωνική συμμαχία. Των Ελληνίδων και των Ελλήνων που παράγουν υλικά και πνευματικά αγαθά..
Άλλωστε χωρίς μια ισχυρή συμμαχία των Ελλήνων που παράγουν και δημιουργούν :
– ποιος θα απαιτήσει την εμπέδωση των κανόνων για όλους κι όχι των εξαιρέσεων για τους λίγους;
– ποιος θα απαιτήσει σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα;
– ποιος θα επιβάλει πάταξη της διαφθοράς ώστε να αναπνεύσει ο υγιής ανταγωνισμός;
– ποιος θα συμβάλει στη δημιουργία πολιτικών σχηματισμών, όχι για να προωθήσει τα συμφέροντά του κάτω από το τραπέζι, αλλά για να εγκαταστήσει τους όρους διεξαγωγής ενός καθαρού πολιτικού παιχνιδιού, με τα αναγκαία θεσμικά αντίβαρα απέναντι στην αδιαφάνεια και την ανομία;
– ποιος θα δώσει απόλυτη προτεραιότητα στην ικανοποίηση των αναγκών των Ελλήνων που παράγουν και δημιουργούν υπεραξία;
– ποιος θα δώσει διέξοδο στους άνεργους;
– ποιος θα δώσει ώθηση στη νέα γενιά της Ελλάδας;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο.
Το πρόβλημα είναι πράγματι το κράτος της σκοτεινής πλευράς της μεταπολίτευσης, είναι το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης.
Η αιτία όμως του προβλήματος είναι η πραγματική οικονομία που αργοπεθαίνει.
Επομένως, είναι ιστορική, εθνική ανάγκη η Ελλάδα να φύγει τώρα πέρα και πάνω από το μνημόνιο χωρίς να το καταστρατηγεί, δίνοντας απόλυτη προτεραιότητα στην ικανοποίηση των υπαρξιακών αναγκών που έχουν οι Έλληνες που παράγουν υλικά και πνευματικά αγαθά, οι άνεργοι καθώς και η νέα γενιά.
Είναι ιστορική, εθνική ανάγκη να εφαρμόσουμε τώρα μια ανατρεπτική αναπτυξιακή στρατηγική για την Ελλάδα που αγωνίζεται καθημερινά μέσα από επιχειρήσεις, συμπράξεις, κοινωνικές συλλογικότητες, τεχνολογικά startups, καθώς και μέσα από το κράτος. Στο εργοστάσιο, στο χωράφι, στο εργαστήριο, στο γραφείο, στις αίθουσες διδασκαλίας, στον πολιτισμό, στα γράμματα, στον ακτιβισμό.
iefimerida.gr