Αμήχανος και συγκλονισμένος ο πατέρας Δημήτριος προσπαθεί να βρει λέξεις για να περιγράψει όλα όσα έζησε ο Βαγγέλης
«Έσκυψε το κεφάλι και υπέμεινε τα πάνδεινα, δεν μιλούσε για να μη στενοχωρήσει κανέναν», λέει ο πνευματικός του αδικοχαμένου φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη και συμπληρώνει: «Ο Βαγγέλης με κέρδισε επειδή ήταν ξεχωριστό παιδί. Ελεγε λίγα πράγματα αλλά πάντα μιλούσε ώριμα, με σοβαρότητα και νηφαλιότητα. Ηταν ένα σπάνιο παλικάρι».
Αμήχανος και συγκλονισμένος ο πατέρας Δημήτριος προσπαθεί να βρει λέξεις για να περιγράψει όλα όσα νιώθει τη στιγμή που όπως χιλιάδες ακόμη άνθρωποι και αυτός συμμετάσχει στην πομπή αποχαιρετισμού του Βαγγέλη. Τον συναντάμε λίγο μετά να προσπαθεί να συνέλθει, να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Να κατανοήσει πώς το παιδί που μέχρι πριν από λίγο καιρό μιλούσε μαζί του, μοιραζόταν σκέψεις του, ανησυχίες, όνειρα, δεν ζει πια. «”Εφυγε” ένα παιδί υπόδειγμα κρητικής λεβεντιάς», σημειώνει χαρακτηρίζοντας τον Βαγγέλη «σοβαρό και ώριμο νέο, ίσως περισσότερο ώριμο από τα παιδιά της ηλικίας του».
Ο πνευματικός του Βαγγέλη Γιακουμάκη δεν έμενε στο ίδιο χωριό με εκείνον αλλά είχε την ευκαιρία, όπως σημειώνει, όλα αυτά τα χρόνια να βλέπει την εξέλιξή του καθώς μεγάλωνε αναπτύσσοντας μια πολύ καλή σχέση μαζί του καθώς διατηρούσε εδώ και πολλά χρόνια δεσμούς φιλίας με τους γονείς του:
«Λεβεντόπαιδο, σοβαρός, μετρημένος. Αυτό ήταν ο Βαγγέλης. Το γνωρίζω από πολύ μικρό παιδάκι. Ηταν ένα χαρούμενο έξυπνο καλό παιδί που είχε μεγαλώσει με αρχές από την οικογένειά του, μια τυπική κρητική οικογένεια με αξιοπρέπεια και λεβεντιά θα πω. Τον Βαγγέλη έτσι όπως τον έζησα εγώ νομίζω ότι δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το παιδί. Πήρα μεγάλη στενοχώρια γι’ αυτό που έγινε, πραγματικά είναι τόσο θλιβερό».
Για όλα όσα ακούστηκαν περί κακοποίησης, λεκτικής και σωματικής, του νεαρού φοιτητή στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων με μαρτυρίες που κάνουν λόγο για βασανιστήρια από συμφοιτητές του, θα πει: «Δεν ήξερα κάτι γι’ αυτό, δεν έλεγε κάτι. Και να σας πω, δεν θα περίμενα να μιλήσει σε κανέναν. Κι εγώ τελευταία μαζί με όλους εσάς τα έμαθα. Νομίζω ότι ο Βαγγέλης προσπάθησε όλα αυτά που συνέβαιναν εκεί μέσα, έτσι όπως τα πληροφορούμαι τώρα από αυτά που ακούω και διαβάζω, να τα αντιμετωπίσει με σοβαρότητα, νηφαλιότητα, παλικαριά και έχω την αίσθηση ότι μπορεί να μη μιλούσε για ό,τι βίωνε διότι δεν ήθελε να γίνει φόρτωμα σε κανέναν και επειδή το ήξερα, αν μου επιτρέπετε να το πω και αυτό, νομίζω πολύ καλά από κουβέντες που είχαμε κάνει δεν ήθελε να στενοχωρεί ποτέ τους δικούς του, δεν ήθελε να τους προβληματίζει με δικά του θέματα, ήθελε γενικά ηρεμία στη ζωή του.
Προσπάθησε να τα αντιμετωπίσει με τον δικό του τρόπο όλα αυτά, δυστυχώς με τη σιωπή. Ισως σκύβοντας το κεφάλι σε όλα αυτά τα φρικτά πράγματα που γίνονταν σε βάρος του, όπως μαθαίνουμε τώρα εκ των υστέρων… Να πω όμως και κάτι ακόμη πάνω σ’ αυτό: νομίζω ότι ακόμη και η επιλογή του να μη μιλά δείχνει ποιος ήταν ο χαρακτήρας αυτού του παιδιού. Γιατί για μένα αυτό είναι παλικαριά, λεβεντιά.
Προσπάθησε μάλλον μόνος του να τα ξεπεράσει όλα αυτά τα ζητήματα της δύσκολης καθημερινότητάς του, αλλά δεν τα κατάφερε τελικά. Ξέρετε κάτι;
Εγώ είμαι ιερέας, αγαπάω όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως, αλλά πρέπει να πω ότι το παιδί αυτό με κέρδισε πραγματικά με τον χαρακτήρα του. Τον έβλεπα να μεγαλώνει και το χαιρόμουνα πραγματικά, έβγαζε πάντα μια σοφία, μια ωριμότητα και μην ξεχνάμε ότι ήταν μόλις 20 χρόνων παλικαράκι και όμως σκεφτόταν σαν να ήταν ώριμος σαραντάρης», θα συμπληρώσει και θα καταλήξει λέγοντας πως ελπίζει να αποδοθεί δικαιοσύνη για τη μνήμη του και να τιμωρηθούν όσοι ευθύνονται αν ευθύνονται για το φρικτό τέλος του Βαγγέλη: «Ο κόσμος είναι στενοχωρημένος εδώ στο χωριό. Ολοι αναρωτιόμαστε πώς από τη μια μέρα στην άλλη έγιναν όλα αυτά. Δεν ξέρω τι να πω στους γονείς του, κουράγιο να τους πω… Πάντως γενικά εδώ στον κόσμο ακούω και εισπράττω μεγάλο θυμό, αυτό είναι σίγουρο. Είναι ανθρώπινο.
Αυτό που με συγκλόνισε είναι η μητέρα του, η οποία είπε κάτι πολύ σημαντικό για εμένα έτσι όπως το άκουσα να το λέει όταν της φέρανε τον γιο της σε φέρετρο, τον οδήγησε στο κοιμητήριο, στον τελευταίο τόπο κατοικίας του, σπάραξε, τσίριξε, πόνεσε, αλλά είπε κάτι που με συγκίνησε πραγματικά… “είναι πια τουλάχιστον ακόμη και έτσι κοντά μας”… Ξέρετε ακόμη και εμείς ως ιερείς είμαστε άνθρωποι και λυγίζουμε, πραγματικά έσπασε η καρδιά μου όταν είδα το λευκό φέρετρο να έρχεται στο πατρικό του σπίτι και τους γονείς του να λιώνουν από τη στενοχώρια μέρα τη μέρα. Μακάρι αυτοί που έφταιξαν, αν έφταιξαν κάποιοι, να αποδοθεί δικαιοσύνη. Να στείλω ένα μήνυμα στα νέα παιδιά: να μιλάνε, να μη φοβούνται και εμείς οι ιερείς, οι δάσκαλοι, οι γονείς να ακούμε, να μάθουμε να μιλάμε και να ακούμε για να μην υπάρξει στο μέλλον άλλο θύμα όπως ο Βαγγέλης», καταλήγει.
protothema.gr